Pan Różowy

Jedna z centralnych postaci debiutanckiego filmu Quentina Tarantino "Wściekłe psy". Jego prawdziwe nazwisko nie zostaje ujawnione – podobnie jak u pozostałych członków gangu – ponieważ Joe Cabot, organizator napadu, nadał każdemu uczestnikowi pseudonim kolorystyczny, aby zachować anonimowość. Pan Różowy, grany przez Steve’a Buscemiego, od początku wyróżnia się charakterystycznym stylem mówienia, nerwową energią i chłodnym pragmatyzmem.

Jest człowiekiem skrajnie praktycznym, skupionym na własnym interesie i przetrwaniu. Cechuje go nieufność wobec innych, cynizm i brak złudzeń co do natury ludzkiej. W przeciwieństwie do bardziej wybuchowych postaci, takich jak Pan Blondyn, Różowy nie działa impulsywnie – preferuje analizę sytuacji i chłodną kalkulację.

Już w scenie otwierającej film, przy stoliku w dinerze, daje się poznać jako postać kontrowersyjna: odmawia zostawienia napiwku kelnerce, argumentując, że nie czuje się zobowiązany nagradzać kogoś tylko dlatego, że wykonuje swoją pracę. Ten monolog ujawnia zarówno jego bezkompromisowość, jak i pewien rodzaj egoizmu – świat Różowego opiera się na logice "co mi się opłaca".

Podczas napadu na sklep jubilerski dochodzi do masakry, a Różowemu udaje się zbiec z miejsca zbrodni. Dociera do kryjówki, gdzie spotyka pozostałych członków gangu. To on jako pierwszy formułuje podejrzenie, że napad został "spalony" przez informatora w ich szeregach. Jego zachowanie zdradza, że w przeciwieństwie do innych, nie traci głowy – stara się myśleć racjonalnie i znaleźć logiczne wyjaśnienie chaosu, który się wydarzył. Różowy jest też tym, który najczęściej próbuje zachować porządek i dyscyplinę. Kiedy Biały i Blond zaczynają się kłócić, Różowy interweniuje, apelując o opanowanie i przypominając o wspólnym celu. Nie kieruje się emocjami, ale chłodną kalkulacją – uważa, że osobiste sympatie i moralne rozterki nie mają znaczenia wobec konieczności przeżycia i zabezpieczenia łupu.

Choć jest przestępcą, to nie wykazuje skłonności do sadystycznej przemocy. Gdy Blond torturuje policjanta, Różowy jest tym, który sprzeciwia się takiemu działaniu, argumentując, że to nie tylko okrucieństwo, ale i marnowanie czasu. Różni się więc od bardziej brutalnych kolegów – jego brutalność ma granice i jest podporządkowana logice interesu, a nie chęci zadawania bólu.

Ciekawym elementem jest fakt, że w finałowej wymianie ognia Różowemu udaje się zbiec z torbą pełną pieniędzy. Widz nie widzi jednak jego dalszych losów – słychać jedynie odgłosy zatrzymania przez policję poza kadrem. To pozostawia pytanie otwarte: czy był jedynym, który przeżył, czy też jego ucieczka skończyła się niepowodzeniem.