Film Ridleya Scotta należy do najwybitniejszych przedstawicieli Sci-Fi. Reżyser śmiało rysuje wizję przyszłości, w której oprócz przepięknej i niestarzejącej się estetyki skąpanej w deszczu metropolii, jest mniej lub bardziej niepokojący komentarz społeczny (jak widać gwałtownie rosnąca populacja mieszkańców Dalekiego Wschodu w latach 80. nie umknęła twórcy "Łowcy Androidów", który aż przepełnia swoje miasto populacją azjatycką) Aspiracje twórcy nie kończą się jednak na kunsztownych obrazach utopionych w fenomenalnej muzyce Vangelisa, pytania i wątpliwości odnośnie stanu człowieczeństwa w tym świecie wykraczają bowiem poza percepcję powszechnego radosnego progresywizmu, będąc manifestem pesymizmu i zaniepokojenia postępem technologicznym, który w żadnym razie nie polepszył materialnego bytu większości, jest wręcz odwrotnie - obraz zatłoczonych na zaśmieconych ulicach mas dobitnie o tym świadczy.

"Spójrzcie, jak wydobywa rozkosz z węża, który doprowadził człowieka do upadku"

Jedna z pierwszych scen ukazuje nam ogromny budynek, przypominający piramidę. Jak się później dowiadujemy to właśnie tam dokonuje się akt stworzenia replikantów, androidów przypominających do złudzenia ludzi, stworzonych do kolonizacji kosmosu, z tej racji wytrzymalszych fizycznie (model Nexus 6, z którym ściera się Deckard, był zaś najdoskonalszy), aczkolwiek ograniczonych do zaledwie kilku lat życia. Siedziba ta jest swoistą Wieżą Babel, w niej bowiem ludzkość osiąga status Stworzyciela. Ona jednakże nie bierze żadnej odpowiedzialności, wielokrotnie państwowi funkcjonariusze wmawiają nam, że owe "produkty bioinżynierii" są przecież pozbawione emocji. Najlepszą bowiem metodą odkrycia zamaskowanego androida jest test na jego empatię. Jak później widzimy, replikanci są zdolni do kochania, nienawidzenia, a przede wszystkim pragnienia życia. W momencie, w którym Roy Batty ratuje Deckarda od śmierci, nie tylko zdaje test na empatię, lecz na całe człowieczeństwo, ukazując jego najlepszą stronę - możliwość wyboru dobra i współczucia, nawet mimo otrzymanych krzywd.
Wątek Rachael jest wypełniony dylematami odnośnie tego, co nas definiuje. Chociaż dostajemy informację, że choć również należy do replikantów, za pomocą wszczepionych wspomnień z dzieciństwa, otrzymuje miano "eksperymentu". Do czasu, gdy Deckard mówi prawdę na jej temat, jest przekonana o swoim człowieczym pochodzeniu, przecież doskonale pamięta swoją matkę i brata. Czyni to ją postacią tragiczną, jednak nie dostajemy prostych rozwiązań. Pod koniec filmu wiąże się z bohaterem, co jest poprzedzone niezwykle zmysłową sceną erotyczną (jedna z moich ulubionych). Po raz kolejny film nam udowadnia, że człowieczeństwo nie jest kwestią pochodzenia, tylko uniwersalną zdolnością budowania relacji.
O ile w przypowieści o Wieży Babel ludziom nie udaje się ambitny projekt dorównania Bogu, to w tym uniwersum detronizacja Absolutu kończy się wbrew pozorom sukcesem. Człowiek stworzył istotę doskonalszą od siebie, jednak ze strachu, że skończy jak jego stworzyciel, postanowił ją zniszczyć.

Dzieła sci-fi poprzez książki, gry, muzykę i wreszcie filmy zawsze rozbudzały wyobraźnie ludzi. To co dekady temu było uznawane za czystą fantastykę i futurystyczne fantazje, obecnie jest inspiracją dla przemysłu technologicznego. Wizja przyszłości ukształtowana w XX wieku realizuje się nieświadomie w najnowszych modelach samochodów, komputerów i wreszcie architekturze. Gatunek ten od zawsze był symbolem tego, z jaką siłą kultura może oddziaływać na rzeczywistość.
W podobny sposób działa na widzów "Łowca androidów", ostrzegając nas przed wyzwaniami przyszłości, ukazując dylematy oraz zmagania świetnie napisanych postaci w prawdziwym i przekonującym świecie roku 2019.