Stąd kolejne wykluczające się wersje (także jego, nie chodzi wcale o wersję producencką, która narzuciła happy end i głos Deckarda jako lektora filmu), lepienie origami, wdrukowane sny, jednorożce z "Legendy", podświetlone oczy replikantów (torpedujące efekt zaskoczenia, kto jest replikantem, a kto nim nie jest), komputerowe zmienianie wypowiadanych przez aktorów dialogów (rozmowa o sowie) etc...
Na czym polegało jego nierozumienie?
Na niezdecydowaniu.
I nieuszanowaniu woli scenarzysty Hamptona Fanchera.
Deckard był wg autora tekstu człowiekiem polującym na replikantów. Gdy w konfrontacji z Royem Batty przegrywa, a ten ratuje go przed śmiercią, scena nabiera niespotykanej wymowy: oto robot, maszyna, sztuczny twór, android, replikant, obojętnie, ratując życie człowiekowi, swemu stworzycielowi i ciemiężycielowi, dowodzi swego... człowieczeństwa.
I teraz do akcji wkroczył reżyser.
Gdy Ridley wymyślił (zmyślił!) sobie, że Deckard jednak jest replikantem, cała ta scena straciła znaczenie. No bo co to za wartość, że jeden replikant ratuje drugiego? Swój ratuje swego i tyle.

Co zdumiewające (i wspaniałe zarazem), twórcy kontynuacji, zarówno scenarzyści Michael Green i Hampton Fancher, oraz reżyser Denis Villeneuve, postanowili... zignorować te scottowskie rewelacje i kontynuować swoją opowieść przywracając człowieczeństwo Decharda i ocalając jej humanizm.
Ba!, idą dalej, w "2049" jesteśmy świadkami cudu: mężczyźnie z krwi i kości i replikantce Rachael udaje się spłodzić potomka.
Humanizm wygrywa.
Znów.