UWAGA: będą minispojlery, ale bardziej na zachętę. Nie zdradzam sedna intrygi.

Film ogląda się dobrze do mniej więcej połowy (moment, gdy na ekranie pojawia się Sugar z kolegą). To klasyczne noir, może nawet więcej, bo nie takie sztampowe. Intryga jest nam serwowana po kawałeczku, głównie poznajemy kolejne postaci i obserwujemy intrygujące scenki, często sugestywne, ale w sumie niewiele wnoszące do głównego wątku, np. scena z dziaduniem dokonującym przeprowadzek (można by ją skrócić o 3/4, ale byłoby mi żal).
Od wspomnianego momentu - czyli od połowy  - film zaczyna się uroczo "psuć". Pojawiają się Charlie Max i Sugar, i okazują się karykaturami ochroniarzy. Zabieg raczej nie był zamierzony. Mają fizjonomie kloszardów i nawet nie potrafią dobrze skrępować pojmanej ofiary. Inna scena w prosektorium jest wręcz tragikomiczna (targowanie się o klucz!). Kolejna scena w domu kolekcjonera sztuki podobnie - niby straszno, ale napadnięty połyka garściami tabletki nasenne (po co?) i zasypia w objęciach naszego detektywa, smacznie pochrapujac i wywołując u mnie śmiech. Zakończenie jest tak banalne, że aż niedowierzamy, że ktoś odważył się klepnać scenariusz do realizacji. Apokalipsy nie było, mimo że recenzenci potrafią w filmie takie wątki dostrzec. 

Aktorstwo jest na przyzwoitym poziomie. A na pewno wyższym, niż niektóre pomysły w fabule jak np. opuszczenie po 3 dniach szpitala przez naszego detektywa bez najmniejszych śladów ran po groźnym wypadku samochodowym. Albo pomysł z bombami w samochodzie - to byłby baaardzo drogi sposób na pozbycie się niewygodnego człowieka. Jeden z recenzentów wspominał"drewniane" aktorstwo aktorki grającej przyjaciółkę Christiny. Z mojego punktu widzenia zagrała genialnie lekko schizofreniczną, młodą kobietę. Nawet jeśli był to efekt uboczny braku warsztatu, to wyszło na dobre.

REASUMUJĄC: warto obejrzeć, przynajmniej tę 1 godz. i 23 minuty. Tu zaczyna się scena w prosektorium i czar noir pryska! Ale można do końca, żeby się przekonać, jak bardzo forma przerosła treść.