Najmądrzejsze tym filmie jest przesłanie, które ja odczytuje tak: nieważne nawet marzenia, cele, szczęście często jest obok nas. W ludziach, którzy będą przy tobie i bez względu na to, co masz, jak wyglądasz i jak twoje zdrowie, przytulą, pobędą z tobą, pogadają, pośmieją się. Przecież Nastka wciąż na końcu filmu jest chora, ma ciężkie życie i wielu rzeczy nie pozna, ale jest szczęśliwa, bo ktoś przyjdzie na jej urodziny, bo jest dla kogoś ważna, bo nawzajem otoczą się ciepłem. I tyle, to nie żadna fizyka kwantowa, po prostu dajesz komuś odczuć, że jest potrzebny, ważny, że bez niego ani rusz. Dębska potrafi opowiadać takie historie i nie widzę tu szantażu emocjonalnego, o co się oskarża ten film. To nie jest tylko film o niepełnosprawnej dziewczynie, ale też jej najbliższych i oni też dostają głos.

Oczywiście, że takie jest przesłanie. I film to zrobił poprawnie. W przeciwieństwie do książki. Czytałeś?

Nie. A powiedz mi przy okazji, czym zawodowo zajmował się Poldek? Bo w filmie chyba tego nie ma.

Nie pamiętam