Dlaczego więc komentuję?
Bo samo wprowadzenie nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Osoba niewidoma, która pracuje z trudną młodzieżą? Serio? Scenarzysta i reżyser żyją w jakimś alternatywnym świecie, gdzie nawet trudna młodzież mówi "Dzień Dobry!" i "Do widzenia!". Nie, to tak nie wygląda!
Obejrzałam pięć sekund filmu, właśnie by zobaczyć, jak sobie twórcy poradzili z tym problemem, gdzie terapeuta jest niewidomy i pracuje z trudną młodzieżą. Już od pierwszych chwil było widać, że nikt nigdy nie miał do czynienia z młodzieżą z MOWów. Terapeutka mówi, co chłopcy mają robić, a oni to robią? Bez sprzeciwu, ociągania? Pusty śmiech bierze! Ktoś rzuca hasło o fleciku w ustach, a ona łagodnie odpowiada "przeeestaaańcieee". I co? I chłopcy słuchają?
Żenujące są te powtarzane w polskim kinie schematy, nie mające kompletnie nic wspólnego z rzeczywistością. Główni bohaterowie muszą być dobrze sytuowani finansowo, zajmować się czymś nietuzinkowym i nawet "źli" bohaterowie są łagodni i dobrzy.
Info dla scenarzysty i reżysera: do MOWów trafia młodzież, która ma już na koncie poważne przestępstwa typu rozboje, kradzieże z użyciem niebezpiecznego narzędzia, gwałty, usiłowanie zabójstwa. Naprawdę sądzicie, że kobieta w otoczeniu takich młodocianych przestępców będzie im mówiła "przestaaańcieee", jakby nie miała w sobie życia? Przecież oni by ją tam zjedli na śniadanie i jeszcze chlebkiem poprawili. Zanim nakręciliście taki chłam za pieniądze podatników (kto w ogóle przydziela granty na takie gó...coś?) to trzeba było odwiedzić chociaż jeden ośrodek, porozmawiać z wychowawcami, zrobić chłopakom warsztaty filmowe i trochę poznać, co to jest za autorament, jak się zachowuje i jaką ma energię.