Krótko mówiąc piękny film odbudowujący atmosferę średniowiecza jako apogeum chrześcijańskiej religijności, wiary w Opatrzność i prostych podziałów moralnych na dobro i zło. Obok tradycyjnej pobożności mamy odwołanie do magii, co znajduje wyraz w modlitwach i ofiarach dla boga Odyna (Ingeri pragnąca nieszczęścia dla Karin i wysłuchanie pogańskiej modlitwy).
Sama fabuła jest prosta: mamy bogate małżeństwo gospodarzy, żyjące dostatnio i harmonijnie. Ich córka Karin (dla matki jedyna, druga - Ingeri została odrzucona przez rodzinę), jest rozpieszczoną córką tatusia, pełną ideałów, pobożną czy nawet lepiej rzec naiwną religijnie. Ma dobre serce i oczy nieprzywykłe do diagnozowania zła. To powoduje, że gdy jadąc do kościoła spotka trzech braci-pasterzy (dwóch dorosłych i mały chłopiec) nie potrafi przejrzeć ich rzeczywistych zamiarów. Za jej doboroć odpłacają złem: gwałcą Karin i zabijają. Kradną zmarłej ubrania i Opatrzność sprawia, że przychodzą prosić o nocleg do zagrody rodziców dziewczyny. Próbując sprzedać zakrwawioną suknię zostają zdemaskowani. Dla ojca i matki dziewczyny nadchodzi czas zemsty: śmierć braci, łącznie z najmłodszym, niewinnym, jest nieunikniona. Po akcie nadchodzi czas refleksji: ojciec odkrywa, że nie jest lepszy od oprawców - ma na rękach niewinną krew. Przy ciele córki dokonuje się akt oczyszczenia - w rozdzierajacej serce scenie odnalezienia zwłok, wśród ogólnego żalu i łez, spod głowy zmarłej Karin tryska źródło. Okazało się, że Bóg nie pozostał ostatecznie obojętny na los dziewczyny, a ojciec obiecał zbudować na tym miejscu kościół. W takich scenach biorą początek legendy o świętych.
Film choć surowy i prosty, jest przesycony emocjami tak dalece, że trudno pozostać obojętnym, zewnętrznym widzem.