Wydaje się strasznie naiwny, jeśli chodzi o realizm. Ale ma swój urok. Jakoś dziwnie się go oglądało, ale wcale nie źle. Sceny batalistyczne trochę jak strzelaniny w "Dzikiej bandzie", ale właśnie za ten styl lubię Peckinpaha. Kilka mocnych scen, jak ta w szpitalu czy z trupem, po którym przejeżdża czołg (albo ciężarówka?). Z drugiej strony scena z Rosjankami była moim zdaniem żałosna, zepsuła mi trochę dalszy ciąg filmu. Jeniec podchodzi do żołnierza i dźga go nożem, a dowódca plutonu przyjmuje to ze spokojem, bierze wszystkie kobiety do kupy (oczywiście tej, co zabiła nie robi nic, na życzenie zabitego przez nią Niemca) i pozwala im skatować kolejnego ze swoich ludzi? Specyficzny charakter, jaki nadał filmowi Peckinpah podobał mi się, ale to już było dla mnie za dużo.
W każdym bądź razie Peckinpah, jak to on, nakręcił ten film inaczej, niż zrobiłby to ktokolwiek inny. Podziwiam go za to, bo zawsze starał się zachowywać swój styl. Zrobił film nierealistyczny (historyk pewnie ująłby to mocniej), ale chyba nie o realizm mu chodziło. To przede wszystkim krwawe (przede wszystkim w ostatnich 20 minutach) dzieło antywojenne. Nigdy dotąd takiego nie widziałem i być może nigdy nie zobaczę.