Może to trochę kwestia tematu. Czas - to jedna z większych abstrakcji i idei, wymykających się zdroworozsądkowemu pojmowaniu i prostej defnicji. Jak tu mówić o czasie jednocześnie bezpretensjonalnie i niebanalnie? Co jeszcze można wymyślić, żeby nie opowiedzieć jakiejś liniowej historyjki zamykającej się w narzuconych 10 minutach? A decydując się na symbole, uciec od schematów, zegarów i panta rei? Oj, ciężko, nieźle się trzeba nagimnastykować. No i gimnastykowali się reżyserzy, a im który bardziej udziwnił swoją etiudę, tym większe miał pewnie poczucie triumfu nad wyżętym do cna materiałem. :)

Te formalne i koncepcyjne wygibasy za nic do mnie nie przemawiają. Co np. wynika z takiej nowelki Schlondorffa? Zapoznać się z rozważaniami św. Augustyna lepiej czytając jego dzieła, a mający je ilustrować obrazek z zakończonego tragicznie pikniku pasuje do tych rozważań chyba tylko na zasadzie, że we wszystkim dostrzec można odwołania, jak się dobrze poszuka. Nie inaczej jest z pozostałymi fragmentami układanki o czasie, które prześcigają się wręcz w przebieraniu oczywistości w coraz to bardziej wyrafinowane kostiumy. Czasem zresztą stawiają na względną prostotę, co też nie pomaga, jak np. Menzel, który opowiada historię życia człowieka w migawkach z młodości, dorosłości etc., kończąc ten przegląd żywota jakże głębokim wnioskiem, iż życie jest niewiele dłuższe niż 10 minut.

Być może czegoś nie zrozumiałam, może ktoś dopatrzył się w tych autorskich obrazach czegoś bardzo dla twórców osobistego, pewnie jest tam jakaś autotematyczność, jakieś niuanse, dostrzegalne dla większych znawców kina niż ja. Nie przeczę. Ale co z tego? To czyni te nowele tylko jeszcze bardziej hermetycznymi, przekombinowanymi i wykalkulowanymi