nie było dość materiału fabularnego na pełnometrażowy film. Zatem autorzy scenariusza "watują" akcję czym się da.
Ponad połowa filmu to w istocie monodram - teatr jednego aktora. Już samo to z reguły osłabia dynamikę opowieści. Żeby ją choć odrobinę podnieść, autorzy każą mu monologować do dyktafonu. Mało? No to bohatera zaczynają otaczać postaci nierzeczywiste. Dręczą go też koszmary z jego własnego życia. A to z kolei kapryśna technika odmawia posłuszeństwa. A to wreszcie hotelowy pokój zalewa woda już to z systemu przeciwpożarowego już to z . . .
wiszącego na ścianie obrazu marynistycznego. W pewnym momencie pomyślałem sobie: "twórcy dłuuuuuuugo tak mogą i tylko dzięki ich litościwości rzecz się być może kiedyś w ogóle skończy"; wtedy spojrzałem na zegarek i wyszło mi, że to będzie trwało . . . jeszcze prawie godzinę. To jest dopiero zgroza!
Los bohatera oraz to jak się cała opowieść zakończy - szybko stały mi się doskonale obojętne.

PS Jedyną sceną, przy której jako widz nieco się ożywiłem był ryzykowny spacer po gzymsie wysoko nad nowojorską ulicą. Scena także absurdalna, ale od biedy można przyjąć, że jeszcze jakoś tam realistyczna.