Nazwiska Stevena Spielberga nie trzeba chyba nikomu przedstawiać.
Jego twórczość charakteryzują oryginalne, nietuzinkowe produkcje i intrygująca tematyka, począwszy od kultowych: „Jaws”, „ET”, „The color Purple”, „Hook”, „Jurassic Park”, „Schindler's List”, a skończywszy na „Saving Private Ryan”, czy chociażby „War of the Worlds".
W 2001 roku na ekrany światowych kin weszła „A.I. Sztuczna inteligencja". Historia wywodząca się rodem z głównego nurtu sci-fi opowiada o kulisach powstania robota, mającego służyć swoim twórcom w bardzo zaszczytnym celu. Film porusza również tematy egzystencjalne, a także liczne problemy związane z naturą człowieka.
Steven Spielberg w bajkowej oprawie ukazuje skutki „zabawy w boga". „Artificial Intelligence: AI” zawiera idealne zalążki dobrego, ponadczasowego dramatu, okraszonego refleksją o tym, co naprawdę ludzkie i humanitarne. Genialne efekty specjalne i podejście do tematyki robotyki, w której głównym założeniem jest stworzenie automatycznego chłopca zdolnego do miłości-sztucznego człowieka posiadającego wyjątkowe zdolności. Spielberg po raz kolejny przekracza granicę wyobraźni, poruszając cienkie struny różnych emocji, niczym wytrawny maestro. Powołując do życia i miłości rodzicielskiej filmowe dziecko, inspiruje drażliwe rejony logiki i serca.
To w setkach mil światłowodów ukryta jest odpowiedź na wszystkie nurtujące pytania. Człowiek mecha, niezawodny i skuteczny obnaża prawdziwą strukturę człowieka i ujawnia głęboki kryzys dotyczący ludzkości. Przepiękne, współczesne nawiązanie do Pinokia Carlo Collodiego, cudowny Law, wyjątkowo czarujący, początkujący Osment i magnetyzująca w roli matki O'Connor. Bardzo dobrze odbieram tę rozrywkę i kolejną inteligentną grę Spielberga, na emocjach widza.