które potrafi kochać i nawiązanie do historii Pinokia to przyjemny pomysł, ale mam wrażenie, że Kubrick zrobiłby ten film lepiej, bo był reżyserem-wizjonerem, a Spielberg - w tym kontekście - to tylko reżyser. Dlatego nie bardzo mnie przejmuje los dziecka-robota, które pragnie być chłopcem. Zresztą Haley Joel Osment urodził się ze smutkiem wypisanym na twarzy, więc nietrudno dzieciakowi współczuć. Etap życia rodzinnego jest przynudnawy - przypomina telewizyjne dramaty, w których roi się od uproszczeń. Ale jest tu trochę prawdy na temat zrzucania z barków odpowiedzialności - człowiek bardzo chętnie to robi. Właściwie najbardziej podoba mi się środek filmu - kiedy mały spotyka inne mechy i poznaje prawdziwe oblicze rzeczywistości. Ta część ma swoją dramatyczną wymowę i dobre tempo. Ponadto znajomość Davida z robokochankiem jest etapem wędrówki i nauki - pozornie stworzony tylko do dawania przyjemności żigolo Joe świadamia małemu wszystkie nieprzyjemne strony życia mechów. Ta część jest naprawdę interesująca. A potem znowu robi się nudnawo. Prawdopodobnie najlepiej zapamiętam z "A.I" nieskazitelną urodę Jude'a Law i olśniewający widok zatopionego Manhattanu.