W sumie im dłużej myślę, nad uczuciem jakie David żywi do swojej "matki" tym bardziej utwierdzam się w tym, że chłopiec nie kochał nigdy kobiety, a raczej pragnął być kochany, co stanowi zasadniczą różnicę, (finał filmu, odziera już w zupełności uczucie robota z niuansów).
David nie potrafi czuć żalu, nie potrafi się obrazić na matkę, (co dzieci w jego wieku często robią, gdy coś im się nie podoba), a i sam do skruchy nie jest zdolny, nie żałuje tego, co zrobił. Nie jest po prawdzie zainteresowany szczęściem matki, i jego największe marzenie, to spędzić dzień sam na sam z matką.
Stąd moje twierdzenie, David naśladuje miłość, ale naśladuje ją bardzo powierzchownie, jego uczucie jest pozbawione jakichkolwiek niuansów, jest to płaskie, sprowadza się do potrzeby przywiązania. Ostatecznie jego podróż, to nie jest kwestia "ja chcę uszczęśliwić mamusię", tylko "ja chcę być kochany przez mamusię, bez względu na koszty jakie będzie ona musiała ponieść"