Zawiodłem się. Kompletnie nic nie wiedziałem o tym filmie wcześniej, widziałem tylko teaser, ale magia nazwisk i ogólny hype (głównie ekstatyczne ejakulacje pochwał Mrocznego Lorda ;) kazały mi wierzyć, że to będzie coś wielkiego. Ale to nieważne - wraz z rozpoczęciem seansu, zapomniałem o tym wszystkim całkowicie.
W pewnym momencie, stwierdziłem, że to nie jest dobry film, i w takim przekonaniu pozostałem już do końca (przerażającego zresztą, ale o tym za moment).

Moje myśli:

1. Visuals. Absolutnie powalający na kolana obraz subiektywnego świata przyszłości. Wrażenie porównywalne z Blade Runnerem Scotta i Clockwork Orange (zrozumiałe). I przez pierwszą część filmu - fenomenalne wnętrza z futurystycznymi akcentami i cudowne zdjęcia; i przez drugą - wszystkie plenery - Flesh Fair, Rouge City, NY underwater... Gdybym nie był tak złośliwy i perfidny, powiedziałbym, że warto ten film obejrzeć właściwie tylko dla efektu wizualnego... Cudowne drobnostki typu: klimatyczny wóz na leśnej drodze, Dr Know, Teddy...wszystko to stwarza tak fantastyczny (i dosłownie i w przenośni) klimat...ja, jako człowiek do którego SF przemawia jak najbardziej, byłem poruszony i oszołomiony...
Poza tym, uważam, że jeżeli chodzi o kreowanie świata przyszłości...to można zostać przy takich praktykach jak Spielberg, IL&M i spółka, a nie zabierać się za projekty pokroju Final Fantasy... Nic do FF nie mam, ale tamten świat - całkowicie wykreowany komputerowo - nie był, moim zdaniem, nawet w połowie tak sugestywny, jak ten w A.I. A to, że każdy z włosów Aki był wygenerowany osobno, niespecjalnie mnie obchodzi...wolę oglądać wysmarowanego "czymśtam" Jude'a Law niż komputerowych sztywniaków.
Wracając do tematu - nigdy nie zapomnę momentów takich jak wjazd do Rouge City, Joe tańczący w centrum RC, copter przelatujący pod przewaloną wieżą, podróż Davida i Teddy'ego po lunaparku w Coney Island...

2. Aktorzy. Osment - rzeczywiście fantastyczny. Ma mesmeryczną aparycję w stanie najwyższego skupienia, momentami nie mogę od niego oderwać wzroku. Law - rzeczywiście fantastyczny, nr 2. Absolutny luz i naturalność, fenomenalne ruchy, postać magiczna, która - gdyby film był dobry, a i samej postaci trochę więcej - mogłaby by się zapisać trwale w annałach kinowego SF. O'Connor - momentami ta kobieta wzruszała mnie jeszcze bardziej niż Osment. W telenowelowych momentach, z przerażającym dialogiem i wdeptującymi w ziemię swą ociężałością scenkami rodzinnymi z końcówki, ta para jest niesamowita, broni się sama, aż szkoda, że każą im w ogóle coś mówić.
Reasumując - trafione.

3. Reszta. No cóż. W sumie skwitowałbym to stwierdzeniem - reszta albo ledwo poprawna, albo do niczego, albo kompletnie do niczego.
Absolutnie nic mnie nie obchodzi, że to jest bajka SF, czy film "symboliczny" czy cokolwiek innego, co mogłoby tłumaczyć kompletne olanie jakiejkolwiek logiki i sensu w tak zwanym całokształcie. Jeżeli ja oglądam tak piękny film, z tak fantastycznymi aktorami, to aż mnie łapie coś za gardło, jeżeli mam pretensje do prawie każdej następnej sceny w określonym kontekście - jej samoistnie, czy też w stosunku do reszty... Przecież gdyby ktoś miał ochotę się czepiać, to nie zostawiłby na tym filmie suchej nitki.

Po pierwsze - ten film właściwie nie ma sensu w ogóle. To jest film o małym chłopcu, któremu imprintuje (nie wiem jak to przetłumaczyć) się miłość do mamy (ale ojca już nie, co za bzdura) wciskając przycisk i wypowiadając kombinację słów, po czym każe przejmować się wielką, epicką, niezwykłą, wzruszającą, głęboką i kish wie co jeszcze miłością, której nie da się wyłączyć - jakie to wygodne, nie da się i już, jak się znudzi, to na śmietnik... Czułem się, jakby mi ktoś pokazał język. To się nazywa w angielskim "contrivance" - coś w fabule, co pcha ją do przodu, ale nastąpiło dla wyraźnego ułatwienia pracy scenarzysty, często przy kompletnym olaniu inteligencji odbiorcy. [Właśnie przypomniałem sobie "Ryana", tam było tak samo - film oparty na bzdurnym założeniu, żeby w ogóle istniał, a potem feeria obrazów i dźwięków - Spielberg popada w schemat ;]
W każdym razie - nie wiem, jak ten film ma być metaforą czegokolwiek, skoro kończy się jakieś dwa tysiące lat od teraz, miłe roboty po ewolucji bełkoczą o ścieżkach w continuum czasoprzestrzeni...skąd to się wzięło? Mroczny Lord napisał, że widzi w tym zakończeniu nadzieję dla człowieczeństwa. Gdzie dokładnie? Ja tu widzę najwyżej nadzieję, że roboty będą kiedyś mądre i sympatyczne, no i odtworzą ludzi (po cholerę), którzy są tak genialni, że udało im się w ogóle stworzyć coś takiego jak robot, ale jakoś nikt nie widzi, że gdyby nie byli ekstremalnie aroganccy i głupi, w ogóle by nie wyginęli, bo efekt cieplarniany to tak sam z siebie przecież nie wyniknął... Szkoda gadać.

Po drugie - podstawowa logika zdarzeń i sytuacji w świecie przedstawionym. Przykład: David dociera do NY, spotyka swojego, hm, braciszka, rozwala mu łeb, wchodzi doktor (niewykorzystana postać, niewykorzystany Hurt), nieważne, że w pokoju bałagan, następuje wzruszenie, jakiś potworny i przekombinowany bełkot na temat "mieliśmy cię, ale zgubiliśmy, zostawiliśmy informację u dr Know, żebyś tu dotarł"... Następnie pojawia się kwestia o światłym celu, który jest wspaniały - bo w ogóle jest, fajnie, tylko że to w sumie nic dziwnego, bo przecież jest zaprogramowany, żeby kochać i jemu się nie odwidzi, usłyszał jak można uzyskać wzajemność, no więc robi wszystko, co w jego mocy, co w tym takiego niezwykłego, wszystko do przewidzenia, szczególnie dla takiego geniusza jakim jest ten cały doktor...z teoretycznego punktu widzenia, to jest naprawdę przeraźliwie naciągane. Żeby było jeszcze bardziej głupio, doktor wychodzi, "zaraz przyjdą wszyscy, bo chcą cię zobaczyć" i tyle go widzimy... To taki rozbebeszony przykład.
A zaraz potem, policja łapie Joe i jego też mamy z głowy, znowu bardzo wygodne - tyle, że postać traci jakikolwiek sens istnienia na ekranie, oprócz bycia wycinkiem rzeczywistości filmowej (mecha-żigolo przyszłości), pilotowania helikoptera i okazjonalnego tańczenia...aha, niósł raz Teddy'ego jeszcze...

Po trzecie - końcówka. Na jej temat coś już tam wyżej napisałem... Jednym zdaniem - to jest chyba najgorsze z rozwiązań. Co za bełkot. Nic z tego nie wynika. Jeżeli ktoś myśli, że tak - jestem bardzo ciekaw jakiejś interpretacji - każdy może mieć własne przemyślenia, opinie, itp. Ja ledwo dotrwałem do ostatniej sceny. Jedyne nad czym się zastanawiałem, to po co te światłe istoty w ogóle chcą odtwarzać ludzkość. Ja bym sobie dał spokój. Jeżeli po to, by poznać swoich stwórców, to o bardziej naiwny motyw u tak rozwiniętych istot byłoby bardzo trudno...

Wszystko to sprowadza się do tego, że Spielberg zrobił sobie bajkę, tyle że o odbiorcę trudno, bo maluchy zasną, a większość starszych też zaśnie, albo się uśmieje (ktoś to już napisał przede mną, że trudno określić odbiorcę A.I. ;). Ale zastanawianie się nad tym nie ma większego sensu. To jest po prostu pięknie oprawiona, ale naiwna bajeczka.

P.S. Dowiedziałem się po filmie całej tej historii z Kubrickiem, Aldissem, etc. Oglądałem niedawno "Odyseję kosmiczną" i "Clockwork Orange" i miałem często wrażenie, że wizualnie A.I. nie odbiega klimatem od tamtej dwójki. Coś było w tym filmie kubrickowego. Ja osobiście czułem to bardzo wyraźnie.