Po obejrzeniu filmu miałem identyczne odczucie jak Ty. Film psuje relacja pomiędzy Benjaminem, a Eleine, dla mnie trudna do zrozumienia.

"Ucieczka autobusem, a dokładniej ich wyraz twarzy nie zdradzało też kwitnącego szczęścia,"

A jaki wyraz miała twarz Benjamina?
http://www.youtube.com/watch?v=2V9-eplRl_c

bo to NIE BYŁ happy end ;)

a Elaine taka właśnie miała być.

Czytając podobne opinie na temat Absolwenta odnoszę wrażenie, że założyliście sobie, że oto obejrzycie film o romantycznej miłości która pokona wszelkie przeszkody. Fałszywa teza. ja odebrałam go raczej jako film o ludziach, którzy w jakiś sposób utknęli. "Dryfują" jeśli wolisz.
Całe to dążenie Bena do ożenku z Elaine jest "irytujące i infantylne", bo w moim odczuciu nie wynika wcale z siły uczucia do tej dziewczyny, tylko z desperackiej próby wyrwania się z marazmu, z pływania na materacu po basenie rodziców. Elaine natomiast ma być niezdecydowana, bo tak na dobrą sprawę wcale jej nie zależy, zdaje się, że jest jej zupełnie obojętne z kim i jak będzie.

Ostatecznie ucieka z Benjaminem, ale czemu? Czy dlatego że nagle zdaje sobie sprawę, że tak szaleńczo jest w nim zakochana? A może ucieka od czegoś, od małżeństwa podobnego do małżeństwa jej rodziców, od świata który jest jakąś papierową dekoracją, wydmuszką, pozorem. A przy okazji daje popalić matce, która jest jakby jej rywalką, zresztą relacja matki i córki w tym filmie jest bardzo interesująca, choć delikatnie zarysowana.

Tyle, że jej ucieczka z Benem też jest tylko efekciarskim zabiegiem na mieszczańskiej społeczności z kościoła, kiedy wsiadają do autobusu emocje powoli opadają a wyrazy ich twarzy... "nie zdradzają też kwitnącego szczęścia". Ja nie odebrałam tego jako happy end, tego filmu nie odebrałam jak komedii romantycznej a bohaterowie dla mnie są w istocie antybohaterami. I dlatego Absolwent tak mi się spodobał :)

Podobają mi się Twoje refleksje.

Zakończenie jak i cały film z resztą nasuwa mi smutne wnioski, że właściwie nasze życie składa się wyłącznie z krótkich emocjonalnych zrywów przeplatanych latami "dryfowania" w oceanie marazmu.

Ben właśnie miał być taką ciamajdą, którą w dorosłe życie wprowadza Pani Robinson.

Co do zakończenia, to właśnie jest zaskakujące. Kiedy widz spodziewa się banalnego pocałunku, nic takiego nie następuje. Przeciwnie, rzedną im miny i wydaje się, że zaczynają się zastanawiać, co właśnie zrobili. A przynajmniej widzowi pozwalają sobie dopowiedzieć to, co myślą.

Bliskie są mi refleksje megss_fw , choć ja patrzę na to bardziej optymistycznie. Tak, to nie jest wielka, romantyczna miłość, ale swego rodzaju wspólne wyrwanie się z marazmu. Eleine i Bena według mnie połączyła nie tylko sympatia, ale przede wszystkim wspólny cel, odrzucenie wartości narzuconych przez rodziców. I tak, ich miny w autobusie nie wskazują na mega szczęście, ale według mnie ich uśmiechy, to poczucie wolności, miesza się po prostu z niepewnością, z pytaniem: co teraz? Dla obu jest to pierwsza samodzielna, dorosła decyzja i do obu chyba dotarło to w tym samym momencie. Myślę, że zakończenie jest happy endem, bo bohaterowie zaczęli "żyć własnym życiem", owszem, są niepewni jutra, nie za bardzo wiedzą co chcą dalej robić, ale razem mają możliwość stworzenia nowej jakości, nowego życia z dala od swoich rodzin i trudno się z tego nie cieszyć :)

.... czyli nie tyle happy end, co really end...

moze elain sie tak zachowywala, poniewaz tez nie miala planu i nie wiedziala czego chce, co i jak. to by wiele wyjasnialo, idealnie wpisywalo sie w ten film oraz plentowalo koncowke z autobusu

"(...) typową dla USA harmonię życia państwa Braddock." Gratuluję, dobry człowieku; dawno nie udało mi się czegoś głupszego w sieci znaleźć. Proponuję jeszcze typowe dla Szwecji picie zimnego mleka i typowe dla Niemców jodłowanie.