Wszystko toczy się tu w odpowiednim tempie i nawet język niemiecki nie stanowi tu przeszkody, lecz wzmacnia efekt tragiczny. To film uniwersalny o dążeniu człowieka do zrealizowania pewnego idee fix, a zarazem o zniewoleniu duszy. Dzieło znakomite.

Tak jak w wypadku wszystkich swoich wczesnych filmów, Herzog dysponował minimalnym budżetem, a zdjęcia kręcił na kamerze, którą osobiście ukradł ze szkoły filmowej. Mimo braku środków, reżyser wywiózł swoją ekipę w ostępy peruwiańskiej dżungli. Filmowców nękały tam choroby, wypadki, a w końcu także głód. Podobno doszło do tego, że kiedy odtwarzający postać Aguirre Klaus Kinski chciał uciec z planu, Herzog zmusił go do dalszej pracy za pomocą rewolweru (Kinski w swoich pamiętnikach przedstawia jednak inną wersję tej anegdoty: twierdzi, że Herzog groził samobójstwem. Aktor utrzymuje też, że kiedy cała ekipa głodowała, przyłapał reżysera, który w zaroślach opychał się sekretnym zapasem konserwowej szynki). Finałem południowoamerykańskiej epopei Herzoga było zaginięcie wszystkich nakręconych w dżungli materiałów. Przez parę tygodni wyglądało na to, że film przepadł i cały wysiłek poszedł na marne. Kiedy Herzog bliski już był załamania nerwowego, negatywy odnalazły się na lotnisku w Limie, gdzie zawieruszyły się w skutek niechlujstwa peruwiańskich urzędników celnych.