„Dar wolności. Trudny dar wolności człowieka, który sprawia, że wciąż bytujemy pomiędzy dobrem, a złem...
Wolność wszakże może przerodzić się w swawolę-jak wiemy również z naszych dziejów-może omamić człowieka pozorem „złotej wolności”...”
Jan Paweł II

Do polskich kin 1 stycznia 2005 roku wszedł długo oczekiwany obraz o życiu, działalności, walce, nadziei, samotności, fortunie, zdradzie i miłości Aleksandra; Aleksandra, któremu już nikt w historii nie dorównał, bowiem był to Aleksander Wielki.
Reżyserem tego dzieła został sam Oliver Stone (m.in.Pluton, JFK), który obsadził w rolach starożytnych herosów, bohaterów i walecznych wojowników same gwiazdy m.in. Angeline Jolie w roli matki Aleksandra, Colin’a Farrell’a w roli tytułowej, Anthony’ego Hopkins’a jako Ptolemeusza, Val’a Kimler’a jako Filipa II i Jared’a Leto jako Hefajstiona.
Jak w skrócie można przedstawić samą sylwetkę Aleksandra? Aleksander Wielki wraz ze swoją niezwyciężoną grecką i macedońską armią w ciągu 8 lat przemierzył 35 tysięcy kilometrów, podbijając 90 procent ówczesnego świata. Ukoronowaniem jego wysiłków było stworzenie gigantycznego imperium. W wieku 25 lat podbił większość starożytnego świata, opowieść o nim snuje stary Ptolemeusz - niegdyś zaufany generał i powiernik wielkiego wojownika, teraz władca Egiptu, spisujący historię na potrzeby biblioteki aleksandryjskiej. Po kolei, poznajemy dzieciństwo urodzonego w 356 roku p.n.e. syna Olympias i Filipa II, a następnie oglądamy jak Aleksander Wielki buduje swoje imperium, najpierw podbijając Persję, potem krainy dzisiejszej Azji Środkowej, docierając aż do Indii. Historia kończy się na łożu śmierci dowódcy, w 323 roku p.n.e.. Aleksander Wielki zmarł mając 33 lata.
Film jest barwną freską życia Aleksandra-pokazuje go z różnych stron. Jest on nie tylko wspaniałym dowódcą, za którym idą rzesze zapatrzonych w niego ludzi, ale przed wszystkim jest człowiekiem, człowiekiem, który pogubił się z własnym sobą. Ma dar do bycia wodzem i dar to bycia kimś wielkim, ale w rzeczywistości to on sam nie wie kim jest. Aleksander walczy nie tylko o wolność dla ludzi, ale przede wszystkim o wolność dla siebie, swojej duszy i umysłu. Jest on niewolnikiem swojego bohatera i boskości. Został on zniewolony przez własną matkę, co bardzo dobrze ukazane jest w filmie-jej miłość do węży odzwierciedla miłość do Aleksandra. Jest ona tak silna, że oplata jego całego, ściska tak mocno, że nie może się od niej uwolnić, a w efekcie jest jadowita tak samo jak wąż...Ta miłość popycha go do czynów, których później będzie żałował...Kapitalnie swoją rolę odegrała Angelina Jolie- oddała wszystkie cechy jakie posiadała Olympias. Była chorobliwie zakochana w swoim synu, bezwzględna, zimna, przede wszystkim zazdrosna i rozpaczliwie pragnąca dobra dla syna-za wszelką cenę. Mroczna i przerażająca wręcz, porażająca swoim zlodowaciałym spojrzeniem-tylko przy Aleksandrze można było dostrzec płomyki w jej oczach, które jarzyły się jak iskry.
Oczywiście twórcy filmu nie zapomnieli o przedstawieniu widzom pikantnych szczegółów z życia Aleksandra, tego, że był np. biseksualistą. Jest mocno związany ze swoim wiernym przyjacielem i kochankiem zarazem, którym jest Hefajstion. To do niego wypowiada słowa, że tylko jemu naprawdę ufa i kocha. Obydwaj porównują swój związek- jeśli tak można nazwać ich stosunki-do Achillesa i Patroklesa. Obiecują sobie wzajemnie, że jedno pomści śmierć drugiego, a nawet zstąpi do Krainy Umarłych, aby po raz ostatnio ujrzeć twarz ukochanego. Hefjstion jest przy Aleksandrze zawsze-nawet na jego ślubie z Roxane, spogląda na niego z zazdrosną nutą w oku. Później ofiarowuje mu pierścień i nazywa go swoim Słońcem...
„Aleksander” to przede wszystkim opowieść o nas samych. O tym czego się boimy i z czym walczymy, jacy jesteśmy, a jacy chcielibyśmy być. Dążymy do glorii, chwały, triumfu, często zapominając o ważniejszych sprawach na tej ziemi. Umyka nam bezpieczeństwo, spokój, rodzina, miłość, ale taka szczera i prawdziwa-nie jadowita. W pogoni za sukcesem często sami zatracamy siebie i stajemy się własnymi niewolnikami. Aleksander umiał przezwyciężyć to czego się najbardziej boimy -przezwyciężył właśnie strach, który jest kwintesencją wypływającą z naszego wnętrza. Najtrudniej pokonać siebie-jemu się udało, a przy tym walczył o wolność, którą zdobył.
Dzieło Stona porusza widza wielkim rozmachem, a także efektami specjalnymi, które nie są w tak dużym stopniu wygenerowane komputerowo. Sceny walki robią na widzu wrażenie poprzez charakterystyczny zabieg „trzęsienia kamerą”, przez co wyglądają one tak jakby kręciła je osoba znajdująca się na polu walki i uciekała przed natarciem. Poza tym perspektywa „z lotu ptaka”- kapitalne oddanie ducha bitwy, unoszący się pyl i kurz pośród, którego wyłaniają się grupowe, masowe, ale także intymne rozgrywki pomiędzy walczącymi. Reżyser ukazał zarówno dramat ofiar zbiorowych, które giną jedna za drugą, ale także rozpacz i heroiczną odwagę jednostki.
Poza tym muzyka budująca napięcie i wprowadzająca nas-trzymając za ręke jak małe dziecko-w klimat filmu. Jest ona naszym przewodnikiem towarzyszącym od samego początku do końca. Nie mogło być przecież inaczej, bo muzykę skomponował Vangelis. Jeden z najbardziej znanych kompozytorów na świecie. Popularność zdobył w 1981 roku za muzykę do „Rydwanów ognia”- otrzymał Oscara.
Zdjęcia także bardzo dobre, których autorem jest Rodrigo Prieto. Pomysłowością wykazał się reżyser przy scenie walk w Indiach. Świetnie prezentowało się na ekranie skontrastowanie wielkości i siły słonia, do ukochanego konia Aleksadndra-Bucefała. Potem wspaniały efekt zastosowania jednej barwy na ekranie- czerwieni, która odzwierciedlała to co dzieje się w indyjskich lasach- najkrwawsza bitwa jaką stoczył Aleksander. Wizja, gdy wszystko-łącznie z liśćmi na drzewach-krwawi...
Myślę, że ta superprodukcja udała się reżyserowi. Aleksander Wielki okazał się naprawdę Wielki i nie poległ tak jak Troja. Historia opowiedziana dość przejrzyście, dość zgodna z przekazami historycznymi-ale oczywiście na potrzeby filmu wiele rzeczy zostało zmienionych, pominiętych bądź dopisanych. Taki już los, każdego historycznego poematu, gdy wpadnie on w ręce reżysera i scenarzysty.
Oliver Stone posłużył się w „Aleksandrze” symbolami-przede wszystkim orłem-który pojawia się w najważniejszych momentach i przypomina o swoim znaczeniu, wielkości, sile i przede wszystkim władzy, ale także tej wolności, o którą walczy bohater-jesteśmy wolni jak ptaki-to słynne powiedzenie, które ma odzwierciedlenie w tej historii. Posłużył się także wężem symbolizującym jakąś intrygę, zło, w odwołaniu do Biblii. Wąż to także jadowitość i nieufność-przestroga, abyśmy uważali i nie wpadli w sidła wroga.
Generalnie polecam iść do kina-jeśli lubicie historię, interesuje Was kino epickie, a starożytność to Wasza ulubiona epoka to tym bardziej polecam wybrać się na sale kinową.
Wielkie mity, wielcy bohaterowie, wielkie czyny i wielka chwała-to wszystko zawarte jest w starożytności i na kartach ksiąg opowiadających o tamtych czasach. Czy czasem nie czujemy się tak jak powiedział bohater filmu: „Najbardziej samotni jesteśmy pośród bohaterów mitów.” Pamiętajmy, że my możemy stworzyć własny mit, którego głównym bohaterem jesteś właśnie Ty