Ten cytat z Ptolemeusza to idealne podsumowanie filmu. Wizja Aleksandra jaką wyniosłam z kina to coś pośredniego pomiędzy płaczliwym fircykiem a rozkapryszonym przedszkolakiem ryczącym wniebogłosy i tarzającym się po podłodze supermarketu bo mama nie kupiła mu wymarzonej zabawki. Podejrzewam że ludzie którzy nie czytali nigdy nic na temat Aleksandra po wyjściu z kina przez długi czas będą zachodzić w głowę dlaczego do diabła człowiek ten nosi przydomek "Wielki". Widocznie naprawdę trudno zrobić jest film o bohaterze. Dawniej podawano ich w ciężkostrawnej wersji posągowej, teraz- odziera się ich z wielkości i chwały. Szkoda.
Sytuacji nie poprawiają aktorzy grający z natrętną histeryczną manierą- najwidoczniej Stone uznał że w tamtych czasach ludzie miewali pernamentne odchyły- biedny Colin Farell w upiornej blond peruce miota się dookoła z obłędem w oczach wykrzykując rozkazy z akcentem kierowcy autobusu w Dublinie, ale nie koniecznie macedońskiego wodza żyjącego kilkaset lat przed naszą erą ( wcale nie tak trudno mówić bez akcentu panie Farell, nie wierzysz to obejżyj sobie "Rzym"), Angelina i jej łono co wydało zemstę są w złym guście a Jared Leto jako Hefajstion to nie wiele więcej niż męska lalka Barbie, a już od dialogów pomiędzy nim a Aleksandrem zęby zaczynają boleć już po pięciu minutach.
Na plus filmu trzeba zaliczyć zdjęcia, muzykę i najmniej przerysowaną rolę Vala Kilmera.