No od czegoś trzeba zacząć, gdyby władować do filmu zbyt dużo, to straci to już sens - więc tak jest dobrze. Przyjdą kolejne części, może w nich będzie jakiś zwrot, ale niemniej traktujmy to jak dobre kino rozrywkowe (co też jest forma sztuki i to bardzo wymagającej od twórcy), z dość dobrym apelem do widza.

Przeciętny kowalski ma kontakt ze sztuką 24h na dobę - nazywamy to obecnie sztuką nowoczesną, czyli byle jakim zestawianiem powszechnych przedmiotów i że niby to ma jakiś wyraz, a dla mnie jest to groteskowe i generalnie świadczy o braku finezji "artystów" - sztucznie podtrzymywanych przez to środowisko (no bo jakoś ciężko póki co o kogoś naprawdę przełomowego). Efektem jest zachwyt nad kolorem, naturą i czymś w obecnym świecie coraz bardziej ubogim, także prostymi i wyrazistymi emocjami. Tak więc na tym tle przeciętny kowalski ma często więcej gustu i smaku, niż środowisko "elity", która już nawet nie wie, czego tak naprawdę chce (taka forma emo). Tak na marginesie, to jakiś czas temu trzy osoby dyskutowały w galerii przy stoliku, na którym stały 3 szklanki dzbanek z wodą i serwetki. Omawiali to, jak dzieło Kossaka, a okazało się, że to po prostu jest dla gości, do picia - więc generalnie poza ironicznym uśmiechem w ich kierunku nie bardzo wiedzieliśmy, jak mamy skomentować ich "oryginalność" w podejściu do sztuki, wystawa w zasadzie była nudna... jakaś reklama, chyba miała podobny motyw...

Mówisz nie o sztuce 'nowoczesnej', tylko o sztuce dla mas. Ale według mnie 'Avatar' średnio sprawdza się również jako kino rozrywkowe - mnie rozrywkę zapewniał przez pierwsze 40 minut. Za dużo dłużyzn.
Co do świetnego przykładu - jakby się uprzeć we wszystkim tą sztukę można zobaczyć. (Może ja również bym się zachwycił, gdyby stały trzy dzbanki i jedna szklanka ;>)
Avatar nie zasługuje na miano Arcydzieła. Arcydzieło to film bez zarzutów, a pominięcie w jego ocenie niewątpliwych wad nie jest ocenianiem.

"Mówisz nie o sztuce 'nowoczesnej', tylko o sztuce dla mas."

Odnośnie czego jest ta dygresja, bo nie chcę wyciągać pochopnych wniosków - proszę o rozwinięcie.

Co do rozrywki, tutaj każdy ma swój typ - tutaj tylko podałem przykład, nie jest to wykładnik dla ogółu. Co do samego nazywania jakiegoś tworu arcydziełem - w zasadzie stawiając kryterium, że ma być nieskazitelne pod każdym względem (a i tak będzie to w gruncie rzeczy subiektywne typowanie tych standardów), nigdy nie uzyskamy odpowiednio "czystego" dzieła - tak więc według mnie po pierwsze, dajmy tutaj podczas oceny, dochodzić do głosu emocjom i wrażeniu, po drugie skupiajmy się na tym co pozytywne, w życiu i tak ciągle mamy do czynienia z czarnym potokiem problemów i wad.