Quentin Tarantino jak nikt inny dzieli opinie widzów. Jedni uważają jego filmy za niebywałe arcydzieła inni, wręcz przeciwnie, za nieporozumienia. Prawdopodobnie tych pierwszych jest więcej. Co do „Bękartów wojny” mam bardzo ambiwalentne odczucia. Film był bardzo nierówny. Były sceny, które oglądało się z zapartych tchem, były też takie, które widza bawiły. Wyśmienite teksty, świetne dialogi, gdzie wręcz w książkowy sposób zostaje się pochłoniętym w toczącą się na ekranie akcję. Poziom aktorstwa a w szczególności niesamowita kreacja i kunszt aktorski Christopha Waltza, o którym do tej pory słyszałem pochlebne opinie a nie miałem (wstyd przyznać) okazji zobaczyć go na ekranie, powodują chociażby, iż nazywanie filmu „totalną szmirą” jest nie na miejscu. Mamy również świetne detale, które możemy „wyhaczyć” z satysfakcją, pewne niuanse, obraz, zdjęcia, zresztą pod względem technicznym filmowi nie można absolutnie nic zarzucić. Jednakże po drugiej stronie barykady jest (zresztą darzę go umiarkowaną sympatią) Brad Pitt, pomysł na amerykańskiego, jankeskiego bohatera całkiem udany lecz miałem nieodparte wrażenie, że każdy inny dość znany nam aktor zagrałby lepiej od niego. Wielka szkoda, że nie mieliśmy na opozycji „drugiego Christopha”. Niektóre sceny zamiast być śmieszne są żałosne, inne kiczowate (i wiem, że fanatycy Quentina powiedzą, że to tak specjalnie, żeby znaleźć już nawet nie drugie a trzecie dno, że prześmiewa to wszystkie znane nam hollywoodzkie produkcje ale uważam, że to naprawdę w większości zbyteczne i często absurdalne). Podczas gdy od technicznego aspektu filmu mamy pełną konsekwencje to od strony merytorycznej ukazuje się pewien chaos, nie oglądamy miejscami już bohaterów ani z dramatu, ani z komedii a ze „zmiksowanej” kreskówki. Nie nastawiałem się na tzw. „poważny film” bo to byłoby delikatnie mówiąc, lekkomyślne, aczkolwiek można było odjąć pewną dozę kiczu i absurdu a obraz by na pewno na tym nie stracił. Po prostu kiczu było za dużo, bo w jakichś umiarkowanych ilościach, w tarantinowskim stylu mógł pozostać. Film w dość dużej części odzwierciadla typowe „L'art pour l'art” jednakże by arcydziełem być nie wystarczy zrobić szereg operacji plastycznych oraz mieć ładną dykcję. Tej „treści” mi nieco zabrakło. I mogła być nawet w nieco krzywym zwierciadle, częściowo okrutna i z pewnymi zgrzytami. Zabrakło wyrafinowania a to ono decyduje o tym, że dane dzieło jest arcydziełem. Nie stoję równo po środku choć daleko mi do skrajności.

Warto zapoznać się z tą produkcją a sama już kontrowersyjność reżysera odpowiada na pytanie dlaczego.