To bodaj najlepszy film, jaki w tym roku widziałem w kinie. Inna sprawa, że kilku nie zobaczyłem (m.in. Buttona, Slumdoga czy Milka), toteż Tarantino stoi na uprzywilejowanej pozycji. Chyba jednak tytuł "Pewnego razu w okupowanej Francji" byłby bardziej adekwatny, gdyż "Bękarty wojny" występują tutaj co prawda, lecz czy są to główne postacie filmu? Tutaj można polemizowac. W każdym razie film sprzedaje się nadspodziewanie dobrze i zasługa w tym zapewne udziału Brada Pitta, który zagrał tu chyba największego skurwiela od czasów Tylera Durdena w "Fight Club" Finchera. Jego postac to nieco rzezimieszkowaty sierżant (o ile się nie mylę, nie jestem znawcą wojska), który werbuje żydowskich bękartów do walki z Nazistami. Pomysł wyjściowy wydaje się dziecinnie prosty, z tymże Quentin akcję odpowiednio tonuje, nadaje jej wymiar bardziej dramaturgiczny (są tu sceny całkiem serio) i generalnie klimat jest bliższy "Kill Bill 2" aniżeli "lightowym" jakby nie patrzył "Kill Bill 1" czy "Death Proof". Tak więc miłośnicy jatek mogą poczuc się nieco "zniesmaczeni", że użyję przewrotnie tego słowa;)
Zdjęcia, aktorstwo (poza Pittem także nadspodziewanie dobra Kruger, demoniczny Waltz oraz plejada aktorów drugoplanowych), scenografia - tworzą smakowitą całośc, jednakże wiele scen jest niepotrzebnie przegadanych i przeciągniętych, a na wybuchowy finał trzeba dośc długo czekac i nie zawsze są to momenty pełne zachwutu. Oczywiście, należy "Bękartów" upatrywac w kategorii rozrywki, z tymże jest to bardziej wyszukana rozrywka, także dla lubiących historię II wojny, chociaż nie jest to historyczny obraz, lecz wariacja postrzelonego kinomaniaka-samouka, jakim jest reżyser. Na przykładzie "Bękartów" widac wyraźnie, że Rodriguez pod względem budowania klimatu i dramaturgii może Tarantino wciąż buty czyścic; to nie jest typowo bezmyślna jatka, chociaż mogła byc.
Tak więc film dodaje nie bez zastrzeżeń do ulubionych licząc na rychłe wydanie go z dobrymi dodatkami na DVD.