Z góry przestrzegam, że w poniższej wypowiedzi mogę delikatnie spojlerować, więc jak nie widziałeś - nie czytaj. Otóż obraz Påla Sletaune'a to w dużej mierze powtórka z rozrywki - ten sam schemat "rozszczepionej osobowości" (psychotycznej, ja ja !) dostaliśmy w jego wcześniejszym "Naboer" (występuje tutaj zresztą znany z tamtego obrazu Kristoffer Joner), a zmiany są, rzekłbym, czysto kosmetyczne. Bohaterka Rapace od początku budzi nieufność swym zachowaniem i już po upływie dosłownie kilku pierwszych minut można domyśleć się dalszego przebiegu akcji i rozwiązania całej "wielkiej tajemnicy". Tym samym przez cały seans nie uświadczy się ni grama napięcia, bo czym się tu przejmować, skoro wszystko z góry ustalone. Nie pomagają również domorośli krytycy (mam na myśli głównie Gazetę Wyborczą i siedzące tam zakompleksione niedorobki), którzy stwierdzeniami typu: "gdyby nakręcił to wczesny Polański" całkowicie niweczą szanse filmu, na to, że zdoła zaskakiwać. Warto jednak zaznaczyć, że gwiazdka "Millenium" wypada tu całkiem korzystnie i pokazuje się ze zgoła zupełnie innej strony niż w kryminalnym cyklu. Ją bez wątpienia zobaczymy jeszcze nie raz, pan Sletaune tymczasem niech zmieni płytę, bo zaczyna przynudzać.