jaki kiedykolwiek nakręcono. Nie znaczy, że to arcydzieło. Może arcydzieło widowiskowości ale nie ogólnie. Typowe dla takich widowisk mamy archetypiczne postacie, które wyglądają bardziej na jakieś typy charakterologiczne niż prawdziwych ludzi. Przynajmniej nie ma tu aż tak prymitywnej czerno-bieli jak w kiczowatym Gladiatorze i w ogóle fabuła jest tu o dwie klasy lepsza niż w średniaku Scotta.Największą wartością takich widowisk pozostaje tak naprawdę widok tych wszystkich starożytnych budowli w których mieszkali ówcześni ludzie czy aren dla rozrywki ( tamtejszych stadionów piłkarskich ). I tu Ben Hur oferuje bodaj najszerszy przegląd tego typu budownictwa. Mieszkanie Ben Hura, jego matki i siostry i innych. Życie na galerach. Namioty arabskich szejków. Można się przyjrzeć bliżej zwykłej codzienności bez całej tej sensacyjnej, rozrywkowej historyjki, która dla wyrobionego widza spełnia rolę drugorzędną.Największym grzechem tych filmów są właśnie ich fabuły. Wszystkie zalatują sztampą i nie ma żadnego filmu o starożytności w którym nie byłoby przemocy a rejestrował jedynie pospolite życie na ulicach i wchodził do głowy zwykłego tamtejszego everymana.Brakuje takich arcydzieł, które byłyby tym czym była Tokijska opowieść, Chłopiec z ulicy Guling czy książkowy Ulisses tylko umieszczone w Rzymie. Zachować rozmach i widowisko i wejść do głów tamtych mieszkańców i uczynić bohaterem zwykłego, przeciętnego bywalca.A jak nawet sięgać po znane historyczne postacie to ciekawsza byłaby biografia Marka Aureliusza lub Seneki Młodszego lub kogoś podobnego niż kolejny stereotypowy ziomek z zemstą wypisaną na twarzy.