Rozumiem. Jest taka część publiczności, której patrzenie na ten film sprawia satysfakcję. Ja do niej nie należę. Nie mnie to oceniać. Są tacy, którzy wiele niesprawiedliwości w życiu doznali; są też tacy, którzy fantazjują o byciu twardzielem, bo ktoś kiedyś w trzeciej klasie zdjął im majtki
przy dziewczynach. Nie chcę oceniać ludzi. Ale nóż mi się w kieszeni otwiera, kiedy widzę, że jakaś p.zda morduje ptaki w imię jakiejś prymitywnej zagwozdki wycelowanej w jeszcze prymitywniejszego gościa, którego tak naprawdę nie chce niczego uczyć, tylko zatłuc jak najbrutalniejszym
sposobem. Cóż za uświęcenie honoru ludzkiego gatunku.
(Tak, bohaterka miała cały miesiąc na znalezienie dwóch martwych ptaków w lesie. Prawdopodobieństwo znalezienia martwego dzięcioła krasnogłowego w USA jest porównywalne z prawdopodobieństwem znalezienia martwej zmierzchnicy trupiej główki w Polsce. Banda
scenarzystów-prostaków powinna użyć jakiegoś innego symbolu, np. czerwonego kamienia, lub nie wiem, brokuła.)
Pewnie ze świecą trzeba by było szukać człowieka, który nie miałby w życiu choćby chwili, w której odczuwał potrzebę zemsty. Rozumiem i znam na własnej skórze, jak ważnym elementem przebaczenia - sobie lub drugiej osobie - może ona być (osoby nie rozumiejące tego zdania
proszę o nierozgrzebywanie tematu - dopóki nie zechcą pogadać o tym w 4 oczy przy jakimkolwiek trunku oprócz słodkiego wina, w towarzystwie 8 kotów, w moim mieszkaniu, dokąd serdecznie zapraszam). W dużej mierze podzielam pogląd, iż osoby, które dokonały rzeczy opisanej w
filmie, nie zasługują na życie wśród innych. Nie wierzę aż tak bardzo w resocjalizację. Ale to, co naprawdę wyprowadziło mnie z równowagi, to uśmiech głównej bohaterki, kiedy już skończyła swoją, jakże zasłużoną rzeź. Miesiąc to długi okres czasu na myślenie. Opowiedzmy tę historię,
powiedzmy, Malali Yousafzai. Miałem przyjaciela (teraz mieszkamy daleko od siebie), który w wieku 8 lat został zgwałcony przez pieprzonego pedofila, wracając zimą ze szkoły. Wiem, że w tym temacie - niezależnie od jakości zemsty lub zadośćuczynienia - nie istnieje coś takiego, jak
triumf. Stąd film jest dla mnie g.wnem. I strzelba w d.pę scenarzystom za płytką symbolikę i pomiatanie tak ważnym tematem. I boję się żyć wśród ludzi, których ten film energetyzuje. Przepraszam za język.