Ten film nie wywraca do góry nogami schematów, ale nawiązuje do wywracających schematy nadwesternów, antywesternów i spaghetti-westernów, które wprowadziły głębię psychologiczną, relatywizm dobra i zła, epatowały przemocą i skierowały sympatię widza ku bandytom. W tym sensie arcydzieło Eastwooda nawiązuje do klasyki, a właściwie całej tradycji tego gatunku, choć oczywiście klasyczny western to nie jest.