Po nieuczciwych negocjacjach podjęto decyzję zbudowania wielkiego zakładu przemysłowego w małym miasteczku pośród lasów pomimo tego, że niedaleko znajdują się nieużytki - niestety w innym województwie. Między mieszkańcami miejscowości a robotnikami dochodzi do konfliktów. Budową kieruje dyrektor Bednarz.

Lata 60. XX wieku, inżynier Bednarz (Franciszek Pieczka) kieruje budową wielkiego kombinatu. Fabryka została zlokalizowana na terenie puszczy, choć niedaleko były do dyspozycji nieużytki. Skutki tej decyzji okazują się fatalne, nie można jednak jej już cofnąć. Dochodzi do coraz częstszych i ostrzejszych konfliktów z mieszkańcami i robotnikami.

Dyrektorem zakładu chemicznego w małym i biednym Olecku zostaje doświadczony oraz ambitny inżynier Stefan Bednarz (Franciszek Pieczka). Pozostając wierny ideałom, usiłuje pogodzić interesy wyższych urzędników i prostych ludzi. Boryka się również z osobistymi problemami. Nie może dogadać się z córką, a jego żona nie chce wrócić do Olecka, w którym kiedyś mieszkali, ze względu na stare wydarzenia.

"Blizna" to jeden z tych filmów Krzysztofa Kieślowskiego, w którym zobaczymy jego niezwykłe zamiłowanie do form dokumentalnych. Idealne połączenie wrażliwości Sławomira Idziaka (późniejszego autora zdjęć m.in. do "Helikoptera w ogniu" czy "Króla Artura") oraz genialnej kreacji aktorskiej Franciszka Pieczki, stworzyło film niezwykle mocny w swym przesłaniu, ale jednocześnie pełen subtelności.
Niefortunne zlokalizowanie budowy zakładu przemysłowego, stanowi pretekst do ukazania mechanizmów między podejmującymi decyzje - a tymi, którzy je realizują i ponoszą ich konsekwencje. Dyrektor Bednarz (Franciszek Pieczka) kieruje budową wielkiego kombinatu, który na skutek odgórnej decyzji został zlokalizowany na terenie prastarej puszczy. Skutki tego postanowienia szybko okazują się fatalne, cofnąć ich już jednak nie można. Dochodzi do coraz częstszych i ostrzejszych konfliktów z mieszkańcami i robotnikami. W czasie dramatycznych wydarzeń, Bednarz zgodnie ze swoim sumieniem, staje po stronie robotników. Jednak czy w PRLowskiej rzeczywistości ten akt „odwagi” zostanie należycie doceniony?