„Penn sięga do starej legendy o parze kochanków-gangsterów, by inscenizując ją, w balladowym stylu kreować nierealny świat, który może zafascynować widzów”- Wyborcza.
Sposób ukazywania bohaterów w utworze jest odrealniony. Nie ma tu relacji dobro-zło. Zabijanie ludzi, obrabowywanie banków, jest niejako formą rozrywki, zabawą, w której biorą udział ludzie „dorośli”. Niemal wszystko jest igraszką, konwencją. Wybory bohaterów są czysto przypadkowe. Ciągle żyją iluzją nieskrępowanej wolności. Świat przedstawiony robi wrażenie upozowanego (na uwagę zasługują sceny robienia zdjęć- sławna para bardzo lubi pozować), nie można mu wierzyć, a aktorzy wyraźnie grają, bawią się swoim aktorstwem. Doskonale w tych rolach sprawdzili się Warren Beatty (dzięki temu dziełu, został zauważony jako utalentowany aktor) i Faye Dunaway (film ten otworzył jej drogę do kariery).
Reżyserowi w pełni udało się to, co zamierzał – widz ( w tym oczywiście ja) nie rozpoznaje jednoznacznie własnych emocji – główni bohaterowie ukazani są jako pozytywni, pełni witalności i wigoru, ale ich działanie pozostawia wiele do życzenia :). Dlatego momentami drażni mnie naiwność głównych postaci, całkowity brak refleksji nad czynami i ta cała przypadkowość (pomimo tego, że wiem iż to konwencja).

7/10 Film dobry i pomimo tego, że jest świetny pod wieloma względami, nie trafił do mnie...tzn. nie poczułam wyjątkowości tego dzieła. Widocznie to nie jest "moja" konwencja:).