Mocno zmitologizowana wersja opowieści o legendarnej gangsterskiej parze ze Stanów doby Wielkiego Kryzysu, napadającej na banki, ale jednocześnie będącej ulubieńcami tłumów, ludowymi bohaterami.
W czasach kiedy ten film kręcono rozkwitała w USA kontrkultura, więc nie bez przyczyny doszukiwano się tu i takich akcentów. Nasza para przypomina bowiem takich nieprzystosowanych do życia idealistów, buntowników, którzy samotnie stawiają czoła establishmentowi, a więc typ bohaterów, którzy tak licznie zaludnią amerykańskie ekrany na przełomie lat 60. i 70. Pod tym względem dzieło Penna przypomina też oczywiście francuską Nową Falę.
Sam film może nie jest specjalnie wybitny. Nie ma tu zawiłości psychologicznych, ukrytych głębi i łamigłówek. Trup ściele się dość gęsto, ale próby pozyskania przez realizatorów sympatii dla naszych bohaterów nie są do końca bezowocne: udało się to w przypadku Clyde'a, może mniej polubiłem Bonnie (i to mimo buzi młodziutkiej Faye Dunaway). Wszystko tu jest podlane dość lekkostrawnym sosem, momentami film przeradza się w komedię, zwłaszcza w scenach z Hackmanem, a więc zarzuty gloryfikowania przemocy, stawiane dziełu Penna są raczej bezpodstawne i lekko przesadzone.
A poza tym to całkiem zręczna ballada, odznaczająca się przede wszystkim niesamowitym klimatem lat Wielkiego Kryzysu na amerykańskiej prowincji, trochę przypominającym ten znaleziony na kartach powieści Steinbecka "Grona gniewu".
Kawał dobrego kina. Polecam.