Nie ma się czego bać. Film prosty jak cep, pozbawiony jakiekolwiek głębi – co najwyżej udaje czasem coś przeintelektualizowanego i nazbyt skomplikowanego podczas gdy w rzeczywistości pod kątem scenariusza nie ma nic ciekawego do zaoferowania. Szkoda, bo mimo wszystko momentami jest klimat. Ale historia tak mozolnie posuwa się do przodu, że widz raczej traci jakiekolwiek zaangażowanie w to, co dzieje się na ekranie.

Mały plusik za niektóre ujęcia i mimo wszystko próbę wprowadzenia onirycznego nastroju, która czasem była nawet skuteczna. Niestety najgorzej jest gdy do gry wchodzą wszelkiej maści pokraczne efekty specjalne psujące cały ten nastrój, jaki z takim trudem próbowano tu zbudować. Ten film jest najsłabszy właśnie wtedy, kiedy przychodzi mu widza przestraszyć. Wszelkie migotki, które pojawiają się na ekranie i cringe’owe wspomnienia kluczowych dialogów z początku filmu czy wspomnienia bohatera z dzieciństwa w towarzystwie tego szybkiego montażu, zupełnie tutaj nie działają. Finał rozczarowuje jednak najbardziej.