Według niektórych zapowiedzi najnowszy film Majewskiego, w odróżnieniu od poprzednich, miał być skierowany do szerszego grona widzów. Zaintrygowało mnie to, bo z dystansem podchodze zwykle do filmów elitarnych, o których krytycy piszą, że trudne w odbiorze, ale wartościowe, a widzom, którzy w czasie seansu zerkają na zegarek, nie wypada ich skrytykować i tym samym wykluczyć się z elity kinomanów. Są tu co prawda, głównie w pierwszej części filmu, wątki rodem z lżejszych filmów, nawet momenty komediowe, ale zakłóca odbiór przesadnie rozwleczony wątek szkolny i denerwuje mijanie się z realiami szkolnymi lat 60. i 70. ubiegłego wieku. Znam szkołę tamtych lat, bo jestem w wieku zbliżonym do głównego bohatera. W latach 60. uczniowie nie nosili czerwonych chust. Portrety Gomułki wisiały w niektórych klasach, ale w 1971 roku je po prostu zdjęto, a nie wymieniono ich na portret Gierka. Skażeni ideologicznie nauczyciele trafiali się, ale w żadnej szkole nie stanowili zdecydowanej większości, a już na pewno w podstawowych szkołach uczniowie nie zwracali sie do nauczycieli "panie psorze". Ten szkolny wątek był oczywiście niezbędny, ale zrobiłby większe wrażenie, gdyby był krótszy i bliższy ówczesnym realiom. W drugiej części jest już znacznie lepiej. Świetny pomysł z ówczesnymi idolami, magiczna sceneria hotelu i doskonałe (może poza małymi wyjątkami) aktorstwo i nietuzinkowe przesłanie. Brigitte Bardot grana przez Joannę Opozdę, jak w tytule, cudowna! Żoakim w interpretacji Stanisława Brudnego - na miarę Oscara. Przekonujący i zabawni Bitelsi i Roger Moore. Szkoda, że to nadal elitarny Majewski, ale mam wrażenie, że gdyby pokusił się skrócić film o jakieś 30 minut widownia znacznie by się poszerzyła.