"Cecilia" Humberto Solasa może z początku wydawać się kostiumowym melodramatem. Być moze czymś w rodzaju "Lamparta" Viscontiego. Przeradza się ona jednak w historyczny obraz ścierania się niepodległościowych dążeń Kubańczyków, rozliczenia z niewolnictwem plantatorów trzciny i rasistowskich przesądów. Warstwa historyczna nie przesłania tutaj jednak warstwy fabularnej - na pierwszym planie mamy trójkąt miłosny między główną bohaterką - Cecilią, młodą, białą dziewczyną, która chce się wspiąć w społecznej hierarchii, Leonardem - mężczyzną pochodzącym z bogatej kolonialnej rodziny i przeznaczanej mu na żonę Isabel, plantatorką i właścicielką niewolników. Tąpnięcie następuje gdy Cecilia prosi Leonarda o udzielenie pomocy i schronienia poszukiwanemu rebeliantowi, co prowadzi do spirali intryg i w efekcie tragicznego finału.

Humberto Solas pokazuje tu wyśmienitą klasę reżyserską, której popis dał już kilkanaście lat wcześniej w "Lucii". Tu mamy jednak do czynienia z prawdziwym arcydziełem, wiernie oddającym realia epoki, zarówno fabularnie, dialogowo jak i w sferze wizualnej. Realizacji nie powstydziłby się żaden europejski mistrz kina.