Strasznie się zawiodłem na tym filmie, momentami nie dało się go oglądać. Gdyby wyłączyć opcje potworów w tle to wyszedłby zekranizowany Harlekin.

Główna bohaterka, dla politycznej poprawności ciemnoskóra jest bardzo odważna i silna. Żeby podbić dramaturgie dopisali jej nieuleczalną chorobę. Potem następuje koniec świata bo wkraczają potwory a ona poznaje przyjaciela, strachliwego, lekko głupawego , oczywiście gra go biały aktor.

No i wpadają na pomysł, aby po tym jak potwory wykończyły całe miasto to chcą iść na jego drugi koniec żeby zjeść pizze. Po drodze ratują kota. Jak się okazuje, że pizzernia ulubiona jest zniszczona, to sentymentalnie pojawia się opowieść o chorym na to samo ojcu (żeby podbić level dramaturgii głównej bohaterki do 100), który pięknie grał na fortepianie. Więc odnajdują tę knajpę i bez dotykania w klawisze (żeby potwory ich nie zjadły ) reżyser chyba chciał przenieść widza w krainę muzycznej wyobraźni.

To że to romansidło z potworami w tle pokazuje nawet to, że nie było żadnej sceny gdzie ziemianie np. wojsko z powiewającą flagą USA z nimi walczą. Przeleciały może pare razy samoloty. No a skoro potwory nie latały to chyba można było w nie z śmigłowców czy samolotów chociaż strzelać bo ale to chyba są szczegóły :)

Generalnie miała być łzawa historia o chorej dziewczynce, gdzie cały wszechświat jest przeciwko niej, a wyszło strasznie miałko i dennie.