I cóż, ach cóż by tu napisać??? Może po prostu zacznę od tego, że film ten wywarł na mnie niesamowite wrażenie.
Wszystko zaczęło się od tego, że jechałam nowoczesnym autobusem Euro-Lines na wycieczkę do Anglii. I kiedy mknęłam tymże pojazdem przez niemiecką autostradę (a była gdzieś 1 w nocy), nie mogąc spać poprosiłam naszą przewodniczkę Natalię, żeby włączyła jakiś ciekawy film. Tym filmem była właśnie "Cienista dolina". Już po przeczytaniu napisów początkowych, informujących o obsadzie wiedziałam, że to będzie coś wyjątkowego, ponieważ moim ulubionym aktorem od wielu lat jest Anthony Hopkins, więc każdy film z nim to dla mnie prawdziwy sssskarb ;) . A później... nie ma co opisywać, po prostu brak mi słów, jakiego olśnienia doznałam! Oglądając "Cienistą dolinę" niemal z minuty na minutę wpadałam w coraz większą euforię. Odkryłam, że to jest właśnie to, czego szukałam: film, który pochłonął mnie całkowicie i wprawił w niepowtarzalny nastrój, którego nawet nie była w stanie zakłócić atmosfera niemieckiej autostrady i szum śmigających samochodów.
Pod koniec filmu ze wzruszenia szlochałam jak bóbr, a później nie mogłam zmrużyć oka. Tamtej nocy nie myślałam już o tym, dokąd się wybieram i co się dzieje na ulicy, czy też która tak wogóle jest godzina. Cały czas myślałam o "Cienistej dolinie", a w mojej głowie ukazywały się kolejno najciekawsze i najpiękniejsze sceny filmu (czyli prawie wszystkie). Później następnego dnia siedząca za mną koleżanka pytała mnie, czy nic mi się nie stało, bo całą noc słyszała, jak pochlipywałam...
A najdziwniejsze jest to, że do tamtej pory nie przepadałam za takiego rodzaju filmami. Wolałam o wiele bardziej "Milczenie owiec" i inne tego typu. A tu takie zaskoczenie! I jeszcze muszę dodać w związku z tym, że z reguły nie płaczę na filmach i nie wzruszam się tak głęboko. Jednak "Cienista dolina" w pewnym stopniu odmieniła mnie już na zawsze. Dałabym naprawdę bardzo wiele, żeby jeszcze kiedyś obejrzeć ten film, który jest prawdziwym arcydziełem. :)