Gdybym kiedykolwiek spotkała na swojej drodze (szansa jedna na milion) Richarda Attenborougha, padłabym mu chyba do stóp.
Nie ma dla mnie piękniejszego filmu niż CIENISTA... . Widziałam ją już chyba z 10 razy, ale zawsze, gdy tylko usłyszę lektora mówiącego: "Anthony Hopkins i Debra Winger...", przechodzą mnie dreszcze. I nawet jeśli pooglądam ją jeszcze 100 razy, nigdy nie będę mieć jej dosyć.
"Pierwszy raz" z CIENISTĄ... miał miejsce gdzieś w 96 roku. Robiłam cos w kuchni, a w pokoju obok dziadek oglądał na jedynce jakiś film. Mimochodem usłyszałam, że mówią tam coś o szafie, a że miałam bzika na punkcie "Opowieści z Narnii" (wtajemniczeni wiedzą o co chodzi ;) ), poleciałam w te pędy do pokoju, siadłam przed telewizorem, a potem byłam w siódmym - ba! w ósmym! - niebie, bo film był o moim ukochanym pisarzu C.S. Lewisie. Tak wiec pooglądałam, potem wyłam przez całą noc, a potem regularnie odnawiałam znajomość z CIENISTĄ, jak tylko pojawiała się w telewizji.
Najchętniej zrobiłabym teraz na niej wiwisekcję , ale nie chce zanudzać. Film jest po prostu WSPANIAŁY i trzeba go obejrzeć, bo jeśli się go jeszcze nie widziało, to nawet wstyd się przyznawać. I tak jak dla Jacka przeczytanie jego książki było "testem na przyjaźń", dla mnie takim testem może być obejrzenie CIENISTEJ DOLINY.
Oczywiście, film byłby niczym bez genialnego Hopkinsa (Jack), który uroczo się peszy i rozbrajająco uśmiecha, i bez energicznej Debry Winger (Joy), która potrafi zakasować nawet Jacka (domagam się Oskara za dialogi!!!), i bez Edwarda Hardwicke'a (Warnie), który pomaga Jackowi jak może ("Jack ma nadzieję usłyszeć pani wiersze"), i oczywiście bez przyjaciół-profesorów starających się za wszelką cenę przechytrzyć Jacka , a szczególnie Johna Wooda jako Christophera Riley, który w Święta odczuwa wyłącznie złą wolę i twierdzi, że mężczyźni mają intelekt, a kobiety duszę ("Men have intelect, women have soul"), co niestety nie sprawdza się w przypadku Joy.
CIENISTA... jest piękną opowieścią o miłości, przyjaźni i cierpieniu, a dla mnie jest też filmem pełnym świetnych kreacji aktorskich, dialogów i kopalnią wiadomości o życiu Lewisa. Jednymi z moich ulubionych momentów w filmie są rozmowy Jacka z kolegami podczas uniwersyteckich uroczystości ("Czy on w ogóle zna jakieś dzieci?"). Swoją drogą, gdybym miała takich kolegów jak on, chyba bym się pochlastała.
Mnóstwo jeszcze rzeczy chciałabym w tej recenzji umieścić, ale wtedy nikt by jej nie przeczytał. Napiszę więc tylko:
"Magic never ends. A jeśli się skończy, podaj go do sądu."