To niesamowite, Agnes Varda za każdym razem kręci inny film. Nie łudźcie się że wszyscy to potrafią. Wielu reżyserów powtarza swoje ulubione tematy, kopiuje formę, często buduje podobnych bohaterów. A Varda nie lubi się przedrzeźniać. Każdy kolejny film musi mieć jakiś pomysłowy zabieg narracyjny, inny typ bohatera/bohaterki, odrębny problem. Wspólnym mianownikiem jej kina jest chyba tylko poszukiwanie szczęścia, ale to przecież temat niemożliwy do wyczerpania.

Młoda, piękna, utalentowana Cleo ma prawo być zadowolona ze wszystkiego. Nagle w jej świadomości pojawia się nieoczekiwany gość- "śmierć". Dowiaduje się iż może być nieuleczalnie chora. Trzeba przypuścić najgorsze. To otwiera przed człowiekiem zupełnie inną perspektywę.

Akcja rozgrywa się w czasie rzeczywistym. Cleo spaceruje po Paryżu, rozmyśla nad tym nad czym nigdy nie zdarzyło jej się zastanawiać, podsumowuje dotychczasowe osiągnięcia i spotyka ze znajomymi. Ten film to podróż przez otoczenie bohaterki, pozwalająca wejrzeć w nią samą. To z czym się styka, w jakiś sposób mówi nam o niej więcej niż słowa. Świetny sposób na przedstawienie postaci. A zarazem nieśmiałe zaproszenie do rozrysowania mapy własnej osobowości poprzez analizę półtoragodzinnego urywka codzienności.