(...) Akcja filmu toczy się w 1996 roku i rzekomo zainspirowana została wydarzeniami autentycznymi. Noé, najwyraźniej fan numerologii, liczbę 69 postrzega jako zbiorową możliwość, a 96-tkę – jako kolektywną niemożliwość. Jego bohaterowie w tańcu są niebywale zgrani, ale poza parkietem już tej koordynacji nie przejawiają. Ścierają się osobowości, temperamenty, orientacje seksualne, postawy życiowe. Niektóre postaci są nieobliczalne. Po halucynogennej sangrii będą jeszcze bardziej impulsywne. Dziewczyna, która obwieszcza, że zaszła w ciążę, słyszy: "zabij się!". A może powinna "zabić" "dziecko"? W jej dłoń wepchnięty zostaje nóż.

Po emisji na Nowych Horyzontach "Climax" określono jako doświadczenie – a nie film sensu stricto. Niesamowitą choreografię ciał egzaminuje równie roztańczona kamera. Jej układ nie jest standardowy: sprzęt zawieszono nad głowami bohaterów, pozwolono mu płynąć po parkiecie i korpusach zgonujących bohaterów (co wzmaga tylko "tripowość" widzowskich wrażeń). "Climax" to obraz szalenie dziki i transgresyjny, nawet jak na standardy Noégo.

Pełna recenzja: #hisnameisdeath