Agnès Varda filmuje meetingi Czarnych Panter i jest oczywiste, że sympatyzuje z tą organizacja znacznie bardziej, niż jakikolwiek biały dokumentalista ze Stanów. Członkowie organizacji nie wyglądają u niej na żądnych krwi terrorystów, lecz na heroicznych działaczy, których radykalizm wynika z chęci fundamentalnej zmiany ciężkich warunków bytowania czarnej społeczności w USA. Rzucają wyzwanie prosto w twarz białej większości, reprezentowanej przez "świnie", czyli brutalną policję. Ich zdaniem wojna rasowa już się rozpoczęła, mimo iż nigdy oficjalnie jej nie ogłoszono. W końcu Ameryka nigdy nie wypowiedziała wojny Indianom, co nie przeszkodziło jej w wybiciu większości z nich. Z Czarnymi nie pójdzie im tak łatwo!
Jak na kobietę-reżysera przystało, Varda poświęca sporo czasu kobietom. W organizacji cieszą się takimi samymi prawami, jak mężczyźni. Zajmują się głównie kwestiami propagandowymi, choć w razie potrzeby bez wahania chwyciłyby za broń. Nie da się ukryć, że są bardzo atrakcyjne. To właśnie one wypromowały modę Afro, która po dziś dzień symbolizuje czarną urodę. Black is beautiful? Of course!
Polityka to jednak męski świat, dlatego najważniejszymi rozmówcami są w dokumencie faceci, przywódcy Panter: Eldridge Cleaver, Stokely Carmichael, H. Rap Brown i Huey P. Newton. Ten ostatni siedzi właśnie w areszcie, oskarżony o spowodowanie śmierci policjanta w ulicznej strzelaninie. Okoliczności zdarzenia nie są jasne, a ponieważ słuchamy tylko argumentów jednej strony, nie mamy wątpliwości, że całą winę ponosi wredna policja, sługusy białego systemu! Ostatecznie Newtona nie dało się uwolnić, ale też nie został skazany na śmierć, głównie z obawy, by zanadto Panter nie rozzłościć. Warto więc czasami być radykalnym. Choć nie wszystkie postulaty udało się zrealizować (Wyłączenie czarnych ze służby militarnej? Chyba po trupie Wuja Sama!), koniec końców Afroamerykanie wywalczyli sobie respekt.