szczególnie dla tych, którzy nie przepadają za hiszpańskim tańcem i muzyką. Niemniej dla mnie ma to wymiar następujący: narodowe tańce i muzyka zamykają w sobie przeżycia wielu pokoleń, stąd tańcząc i śpiewając uczestniczymy w odwiecznym napięciu między życiem a śmiercią, miłością a zdradą, spełnieniem a grą pragnień. Każdy taniec i utwór odwołuje się do tego, co drzemię w każdym z nas, do namiętności i uczuć, do tej wewnętrznej siły, która każe nam walczyć o swoje szczęście, czasem nawet z duchami i śmiercią. Tak jak w filmie niewidzialne więzy połączyły czwórkę bohaterów: Jose, Candelę, Carmelo i Lucię, tak i w życiu każdego z nas ładunki emocji przeskakują nieustannie łącząc czy dzieląc nas z innymi. Toczy się odwieczna gra zwana życiem.

Poza tym to film-hymn na cześć miłości, która ostatecznie wygra każdą potyczkę nawet z przeznaczeniem. O ile znajdzie się tyle zaparcia żeby wytrwać przy obiekcie swej miłości...