Film ciekawy z punktu widzenia tematu i jego podłoża społeczno-kulturowego. Procesy o czary zostały pokazane z perspektywy znanego przypadku z Salem w USA z końca wieku XVII. Film obnaża absurdy samych procesów o czary, w których nawet przypadkowy donos czy niedopowiedzenie stawały się powodami lęków i paniki oraz niejednokrotnie skazywały kobiety na śmierć. Claudette Colbert jako Barbara Clarke jest niewątpliwie główną postacią tego filmu i bez niej wiele straciłby on na wartości. To ona staje się w końcowych scenach wyrazicielem postępowych idei, staje się również ofiarą swojego wolnomyślicielstwa lecz zwiastuje rychłe oświeceniowe wyzwolenie z zabobonów stworzonych przez renesansowych humanistów. No właśnie, w tym aspekcie film jest również ciekawy, gdyż przełamuje popularny w społeczeństwie mit, że procesy o czary to domena średniowiecza. Jak powszechnie wiadomo ich nasilenie miało miejsce zwłaszcza od II połowy wieku XV a więc było związane ze światłymi czasami największych europejskich umysłów. Stany Zjednoczone zaś znajdywały się pod wpływem kurateli potęgi angielskiej. Co ciekawe, przyszła kolebka postępowości i demokracji również obciążana była przykrym zwyczajem histerycznych procesów o czary. Zdecydowanie wybór tego kraju przez reżysera przypadł mi do gustu. To mniej więcej z grubsza na temat podłoża tego filmu. Co do spraw technicznych to montaż przeciętny, głównie przez rok powstania filmu, zaś sam film może jawić się nieco anachronicznym. Skutecznie jednak te mankamenty są niwelowane stosunkowo dobrym aktorstwem, choć raczej zbiorowym niż indywidualnym (wyjątek Colbert). Podobała mi się również końcówka i mowa głównej bohaterki a także jej świetna charakteryzacja od momentu skazania jej wyrokiem na śmierć. Jak skończył się film nie powiem, ale powiem, że do końca trzyma widza w fotelu i jak na swoje niecałe półtorej godziny nie nudzi w sumie wcale. 7/10 to sprawiedliwa ocena, uważam.