Warren Beatty o krótkim, acz niezwykle barwnym żywocie Johna Reeda, dziennikarza, pisarza i aktywisty politycznego. Reed w historii zapisał się przede wszystkim jako naoczny świadek bolszewickiej rewolucji i autor relacjonującej to wydarzenie książki p.t. "Ten days that shook the world". Film o nim to hollywoodzkie widowisko biograficzne na trzy statuetki Oscara (w tym dla Beatty'ego za reżyserię) sporządzone w zgodzie ze standardami, do jakich przyzwyczaiła nas Fabryka Snów. W tym przypadku poczytywać to nalezy wyłącznie jako plus, bowiem "Reds" ma dokładnie to, czego oczekuję od mainstreamowego kina: rozmach, wyraziste, szczegółowo nakreślone postaci, perfekcyjne dialogi i wyśmienitą obsadę. W postać głównego bohatera z wdziękiem (typowym dla siebie, zaznaczę) wciela się sam Beatty, postać jego żony Louise Bryant odtwarza muza Allena Diane Keaton, a jako sławny dramaturg Eugene O'Neill - niezawodny Nicholson (swoją drogą, odtwarzana przez niego postać to chyba jedyna w filmie, z którą z czystym sercem mógłbym sympatyzować).
Pomimo takiej, a nie innej tematyki, bynajmniej nie mamy tu do czynienia z apoteozą systemu komunistycznego (zdziwiłbym się, gdyby tak było) - to po prostu fascynująca opowieść o wydarzeniach, które wywarły niepodważalny wpływ na całą XX-wieczną historię. Sam Reed sportretowany został tutaj jako nieco naiwny, ale ujmujący swym zapałem idealista, a jego wiara w socjalizm to nic innego jak utopijne marzenia o - jak to określa jedna z postaci - systemie, który nie był w stanie działać. Nie dajcie również zwieść się stosunkowo długiemu czasowi projekcji - "Reds" pochłania się jednym tchem, pozostając nieświadomym upływu czasu.