Podobał się, bo zastosowano ciekawy zabieg - wszystko, począwszy od fabuły, poprzez dialogi, kostiumy, scenografię , rekwizyty stworzono w konwencji właściwej dla mużyki disco polo, z tym że do kwadratu !. Wszechobecny kicz, tandeta, przerysowanie, naiwne uproszczenia, to służyło autorom do skonstruowania ciepłej satyry na temat zjawiska socjologicznego, które narosło wokół muzyki disco polo. Jako że Polska lat dziewięćdziesiątych była niezwykle szara, sięgnięto po obrazy z Ameryki też, a jakże !, do bólu kiczowate. Oczywiście film nie stara się odpowiedzieć na żadne wielkie pytania filozofii ! Bądźmy jednak szczerzy - jeśli idziemy na pokaz sztucznych ogni to nie oczekujemy przygody intelektualnej !. :-)