O kontrowersji filmu nie ma co wspominać, bo chyba każdy, kto się tu znalazł wie, z czym ma do czynienia.

Fabuła, fabuła (możliwe spoilery), cóż, nie zapoznałem się co prawda z książką, ale słysząc opinie, postać Walt'a została ukazana w zupełnie inny sposób. Rzekomo dopiero po przeczytaniu książki, widzimy pedofilską naturę żołnierza. Wątek rozplanowany dobrze, widz się nie nudzi i czeka w skupieniu na rozwój akcji.

Burza emocji zaczyna we mnie stopniowo opadać, jednak film nadal wydaje się wstrząsający. Nie ze względu na sam motyw seksu dwudziestolatka z dwunastolatkiem; jest to raczej tragedia, związana z wyrwaniem dziecka z jego świata. Zakłócenie naturalnego procesu odkrywania siebie, swojego ciała, swojej psychiki i uczuć.

Było wiele momentów, w których Jeroen mógł zbliżyć się fizycznie do Walt'a, jednak nie wydaje mi się, aby był to główny powód fascynacji żołnierzem. Była to raczej potrzeba. Potrzeba posiadania przyjaciela, potrzeba kochania i bycia kochanym, potrzeba bliskości. Także potrzeba nauki. Nauki o życiu, od męskiego autorytetu, być może ojca. To, co chłopiec dostaje od Kanadyjczyka, częściowo pokrywa się z tym, czego pragnie, jednak seks, w tym przypadku, to zdecydowanie za dużo. Dla chłopca fizyczność ma raczej większy związek z bliskością, niż przyjemnością.
Walt natomiast przyznaje, iż był zaintrygowany Jeroenem od chwili gdy go zobaczył. Według mnie, to właśnie te słowa świadczą o jego chorych skłonnościach seksualnych i fakcie, iż od początku mogło chodzić mu tylko o seks.

W tym momencie otrzymujemy dwie skrajnie różne postaci - Walt'a, który początkowo chciał tylko zaspokoić swoje żądze, jednak poczuł coś więcej, oraz Jeroena, który poświęcił swoje ciało z miłości do Kanadyjczyka. I w tym momencie też, Walt odchodzi. Pozostawia dwunastolatka w świecie, w którym nie powinien się znaleźć. Najgorsze jest w tym wszystkim złamane serce dziecka, utracone zaufanie, smutek i gorycz, która pozostała po odejściu Kanadyjczyka.

Pozostaje jeszcze pytanie, dlaczego Walt odszedł bez pożegnania. Czyżby zrozumiał swój błąd? Uświadomił sobie, iż przyszłość z Jeroenem może być tylko marzeniem? Być może samo pożegnanie byłoby dla niego zbyt bolesne. Być może stchórzył.

Na pewno film dał mi dużo do myślenia. Gdzie są granice? Czy w miłości są granice? Czy to była miłość? Kim, bądź czym był dla Walt'a dwunastoletni Jeroen?- prawdę mówiąc, interpretacji filmu, może być tylu, ilu widzów. Mi osobiście wydaje się, że gdyby Walt naprawdę kochał Jeroena, nie byłby w stanie odejść. Na pewno nie bez pożegnania.