Oglądam takie filmy z pełną świadomością, do kogo są kierowane, więc nie mam wielkich oczekiwań i się na nich nie wyżywam, po prostu odhaczam moje guilty pleasure. Inaczej ma się sprawa, jeśli filmidło okazuje się nie tylko słabe, ale i szkodliwe.
Druga część bowiem oprócz skrajnie sztucznych konfliktów typu CZEMU JEGO POPROSIŁAŚ ŻEBY PRZYNIÓSŁ PIZZE A NIE MNIE wprowadza postać Johna. Sympatyczny, uroczy, mógłby być fajną przeciwwagą dla Centineo. Twórcy zdecydowali się zrobić z niego przedmiot, którego bohaterka może bezkarnie użyć. Jego zainteresowanie jest oczywiste, a bohaterka, rzekomo dobra osoba, z którą widzka ma się niby utożsamiać, tylko go ciąga za nos. Końcówka rozwala. Zabija nadzieje Johna, mówiąc mu, że ma chłopaka (mogłaby mu oszczędzić rozczarowania mówiąc to o wiele wcześniej, ale no dobra, mogła popełnić ten błąd). Potem jednak, zerwawszy z Centineo i wiedząc, że John jest nadal nią zainteresowany, stroi się, tańczy z nim wolnego, zabiera na zewnątrz, całuje... po czym stwierdza że meh, nie ciebie kocham. Pędzi do swojego chłopaka, film się kończy radosnym tonem. I jaki przekaz ma tu odebrać ta wspomniana widzka - że szukając rozwiązań swoich problemów można się bawić uczuciami tych, którzy nie są dla nas ważni? Że wywalone na takiego Johna, któremu już nawet nie poświęcono więcej uwagi po tak tanim zagraniu, bo tylko miłość się liczy? Że nasze dylematy i uczucia są ważniejsze od cudzych?
Tak, striggerowało mnie to wszystko. Ja wiem, że nie wszystkie nastolatki są na tyle głupie, żeby się sugerować czymś takim, ale ignoruje się fakt, że u części z nich zaszczepi się jakaś szkodliwa myśl. Takie drobne przekazy się kumulują i za wiele lat będą tego przykre efekty.
W dużym skrócie - film skrajnie nieudany.