Właśnie jestem po seansie i stwierdzam, że w Twojej wypowiedzi zostały zawarte wszystkie aspekty, które chciałam wymienić.
Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko zgodzić się z Twoją wypowiedzią.
Szczególnie ostatnie zdanie podsumowujące: banalna, ale urokliwa historyjka która daje człowiekowi trochę wiary w 'an ordinary miracle', jakim jest miłość; że może jednak spotkać każdego.

W porównaniu do bardzo udanego 'Dzwonnika z Notre Dame' ten sequel to miażdżąca porażka. Animacja wprost tragiczna; tam mieliśmy naprawdę ciekawą i dobrze przedstawioną historię opartą na (genialnej) książce Victora Hugo, tu mamy ową banalną historyjkę i parę postaci: Esmeraldę, która dla mnie straciła swój urok; Febusa, który w tym filmie diametralnie mnie wkurza (podobnie jak książkowy kapitan), Zefira, którego wizualizacja w ogóle mi się nie podoba i Quasimoda, który zachował swój charakter i dalej mnie rozczula, choć pewne momenty były bardzo podobne do tych, kiedy zaczynał czuć coś do Esme. Madellaine miła i tworzą razem ładną parę.
Ale villain w tej części to już była totalna masakra - marna próba zapełnienia pustki po jakże genialnym Frollo. Narcystyczny, pragnący bogactwa bufon - jakież to sztampowe.

Tyle mojej opinii. Niewiele widziałam do tej pory Disneyowskich sequeli, chyba 4. I jak narazie mój ranking wygląda tak: 2 na +, jeden na +/- i jeden na -; trochę mi jeszcze zostało :P

Pozdrawiam!

Zgadzam się z Wami. Sequel "Dzwonnika..." to porażka. A najbardziej irytuja
mnie dwie postaci, które w pierwszym filmie lubiłam najbardziej - Esmeralda
i Phoebus. Czy oni muszą być tak obrzydliwie dla siebie słodcy? Ej, nie
znam rzadnego małżeństwa z takim starzem (trochu się postarzeli, więc chyba
minęło z 8 lat), które by się aż tak czuliło. Cytując Zephyra - "ble".

Zephyr jest nawet okay. Taki chłopek roztropek. Jest jeszcze mały (może
mieć max 4 lata), więc nie rozumie wielu rzeczy, ale dzięki jego postaci
Quasimodo zyskuje nowego, najlepszego przyjaciela.

No, ale dla paru scen warto to zobaczyć. :D

Absolutnie się z wami zgadzam-pierwsza część to było arcydzieło, jak byłam mała to się bałam tej bajki, ale oglądając ostatnio wgniotła mnie w fotel.
Więcej z niej rozumiałam. Natomiast ten squel wygląda jakby go jacyś amatorzy rysowali. Tamta powinna być gorsza bo starsza, a tymczasem wyglądała o wiele piękniej i nowocześniej. Piękna zielonooka Esmeralda zamieniła się w paskudną błękitnooką.
Kolejnym miażdżącym elementem tej bajki jest fatalny dubbing! Zadziorna i przebiegła Esmeralda (Agnieszka Pilaszewska) przemieniła się w mdłą i zatroskaną mamusię (Grażyna Wolszczak). Zresztą Quazi oraz Phoebus też mi nie pasują. Podsumowując: Nie oglądajcie, nie warto;]]]]]]