Ojciec Philip Lamont to w zasadzie taki odpowiednik naszego księdza Natanka. Wiecznie przejęta mina, oburzony że ludzie nie rozumieją iż szatan jest w pobliżu i prawiący morały z głosem kaznodziei, który uważa że ma absolutną rację, a cała reszta zwariowała. Niestety- jakbym nie cenił Richarda Burtona, tu zagrał średnio, a postać w którą się wcielił jest wręcz jakąś karykaturą. W ogóle aktorsko to tu zaskakuje jedynie Louise Fletcher. Cała reszta chyba dostosowała się do poziomu filmu. A poziom to marny. Nie ma tu już żadnych tajemnic jak w pierwszej części- poznajemy dokładnie z jakim demonem mamy do czynienia i jaki jest jego cel. Nie ma też wielu zapadających w pamięć scen. Owszem- można się zachwycać świetnymi zdjęciami Afryki, klimatem momentów rozgrywających się właśnie tam, muzyką Ennio Morricone która tworzy niezwykła atmosferę oraz efektami specjalnymi. Tyle tylko że niewielka to pociecha gdy historia jest nieciekawa, niektóre sceny niezamierzenie śmieszą (pierwsza hipnoza i "masaż serca", albo ilość zbiegów okoliczności które przeszkadzają bohaterom w dotarciu do Waszyngtonu) a finał beznadziejny. Tylko 4.