Dlaczego życie jest takie trudne? – skarży się siedzący w niedbałej pozie na kanapie mężczyzna. To Tero, próbujący unieść ciężar czekającego go ojcostwa. Zanim cokolwiek jednak postanowi, woli się upić z przyjacielem. Kolejny z bohaterów opowiada o przypadkowym spotkaniu z gwiazdą filmów porno. Jeszcze inny, tonący w fotelu na przepoconej kołdrze, rozważa: – Przemoc domowa wzrasta w Finlandii. Rozwody, samotni rodzice. Jest naprawdę trudno. Biorąc to pod uwagę, czy nie lepiej żyć samotnie? Jukka Kärkkäinen skupia się na tym, co najświętsze w fińskich mieszkaniach: pokoju dziennym (living room). Antropologiczny instynkt podpowiada mu, że obserwacja tej świętej przestrzeni to źródło cennych informacji o jego narodzie. Proste, szerokie kadry mówią zaskakująco wiele o bohaterach, nie ukrywając ich maskowanych emocji.
 Pokój dzienny to scena dramatów, dziwacznych relacji i miejsce najbardziej intymnych zwierzeń. Momentami niezamierzenie śmieszni, bohaterowie Kärkkäinena wydają się przede wszystkim rozpaczliwie bezradni. Zamknięty świat salonu doskonale odzwierciedla kruchość i zawiłość duszy Finów. Ich zdaniem lepiej milczeć i pozostawić problemy samym sobie, niż próbować zmieniać życie. Reżyser umiejętnie ukazuje fińskie cechy: skłonność do wymuszonego milczenia, teatralizowanego poniżenia i fałszywej skromności. Dzięki prostemu zabiegowi widz może zobaczyć, jak Finowie reagują na problemy innych i jak mówią o własnych. Sposób, w jaki to robią, decyduje – zdaniem reżysera – o tym, co nazywamy fińskością.