Taka dobra rada Komisarza na początku akcji dla Janka i seansu dla wszystkich widzów. Nadzieję porzuciłam już po kwadransie. Anna i reszta bohaterów zostali ulepieni z braku laku, wedle pokutującej w polskiej kinematografii maniery tworzenia „psychologicznej głębi”, poprzez zmuszanie aktorów do robienia rzeczy, których odgrywani bohaterowie na pewno robić nie powinni. Efekt jest taki, że każdy gest i dialog wygląda i brzmi, jakby postacie robiły widzowi łaskę, że w ogóle są. Anna powinna mieć równo pod sufitem, być osobą zrównoważoną, cierpliwą, łatwo łączącą fakty, na pewno inteligentną – takich cech wymaga wieloletnia praca w ramach instytucjonalnych grantów, czy to państwowych, czy też prywatnych, zwłaszcza, jeśli mówimy o badaniach przełomowych w skali światowej, a właśnie to próbują nam wmówić twórcy. Z jakiegoś powodu Anna jest rozhisteryzowaną idiotką, która musi kilkukrotnie pociągnąć za klamkę, żeby dojść do wniosku, że pomieszczenie jest zamknięte. Potem zrobić rundkę wokół celi z taboretem i walić w ściany – niestety, nadal zamknięte. Następnie dziesięć razy powtarzać porywaczowi: „Wypuść mnie”, by w końcu przyjąć do wiadomości, iż nie po to zorganizował porwanie, by teraz ulec argumentom w stylu: „Pomyliłeś się”. Potem dramatyczne gmeranie w kołtunach, informacje dla widzów, że trzeba siku, a że nuda, „wypuść mnie” itd. Anna powinna wyjść z więzienia wypoczęta, problem w tym, że robiła wrażenie osoby mocno zmęczonej sobą, jeszcze zanim została porwana. Wielokrotne nieudane próby i przymiarki samobójcze, to nie jest jakieś szczególnie przekonujące świadectwo wysokiej inteligencji, ani nawet przekonania o zasadności własnych działań. Osoba tak rozchwiana emocjonalnie i źle skoncentrowana na sobie, raczej nie poświęciłaby całej energii projektowi mającemu w założeniu ratować cudze życie. Jak tu ratować miliony, skoro nie potrafisz skutecznie wyeliminować zaledwie siebie? Szybko przeszłam od etapu nadziei, do fazy odpoczynku i tak odpoczywałam aż do finału.