Pięknie! Wpadam, żeby sobie dodać "Five" do 'ulubionych'... i co widzę?;))
Przyznaję uczciwie rację panu nade mną, film jest nudny. I jeśli już, to poleciłabym go tylko nielicznym zapaleńcom.

Zupełnie różni się od typowych produkcji SF z lat 50. Nie ma w "Five" tego wszyskiego, co lubi się w tych filmach:
budzących sentyment efektów specjalnych, atmosfery grozy, gadżetów: spodków, Obcych, "meteorytów", liczników Gigera... Nie ma mądrego ani szalonego naukowca, pomocnego policjanta, odważnego dziecka, pięknej, zadbanej, mądrej i zakochanej bohaterki, nie ma potwora...
Z dzisiejszej perspektywy i na tle produkcji takich jak np. "The Day the World Ended", czy "On the Beach", i innych, film wypada blado.

Był wielkim zaskoczeniem dla mnie.
Wrażenie wywarł już początek filmu: rozczochrana bohaterka w podartej, nie-eleganckiej, ale zwykłej sukience... - tego wcześniej w eSeFach z lat 50. nie widziałam! (Nawet w "The Day the World Ended" ludzie, choć przeżyli katastrofę, wyglądają jak na przyjęciu i zachowują się właściwie, jakby nic się nie zmieniło na świecie).
Prawdopodobieństwo i naturalność, (natu-ra-lizm), to atuty tego filmu.
Ciekawie wypada od strony filmowej, niezwykłe punkty widzenia kamery i zdjęcia..., ((ktróe Bill Warren określa jako "grainy, harsh and pretentious", lecz co miał na myśli? pisząc "grainy" i "harsh"? - oglądałam film w kopii VHSrip! nieco rozmazany:)).
Muzyka podkreśla rozpacz głównej bohaterki, ale także momenty, w których słychać tylko deszcz, wiatr, albo szum morza...
Wiele mogłabym napisać. Ale nie o to chodzi.

Film ma niesamowicie depresyjny, przygnębiający klimat(i tu czuję się jak w domu;).
I ponure przesłanie. Krytykuje współczesną cywilizację. A po zagładzie, dwójka głównych bohaterów, obcych i obojętnych sobie ludzi, zaczyna wszystko od nowa...
Może to nie jest dobry film, reżyserowi wiele się nie udało, ale na pewno jest to specyficzny, sugestywny i ważny obraz - zasługuje na uwagę.

Traktuje się "Five", jako pierwszy film o tematyce postapokaliptycznej, ale też jako pierwszy SF "artystyczny". To film niskobudżetowy, z nieprofesjonalnymi aktorami, dom(!) reżysera wykorzystany został jako plan filmowy.
I jeszcze nadmienię, że "w momencie ukazania", jak pisze Malignus, "to było coś"- ale tylko w Europie, konkretnie we Francji, zachwycali się nim redaktorzy "Cahiers du Cinema"(co momentalnie powoduje u mnie szybsze bicie serca) i "Positifu". W Ameryce film został przyjęty chłodno przez krytyków, i przeszedł niemal niezauważony przez publiczność.

Bardzo podoba mi się Twoja wypowiedź.
Szkoda, że Ci usunęli profil ;)

Eee, aż taki nudny nie jest. Ma jednak atmosferę. Zakończenie trochę cienkawe. I do tego te beznadziejne wstawki religijne (nie dlatego, że religijne, tylko dlatego, że tak banalne). No ale Amerykanie w latach 50-tych chyba inaczej nie mogli.

Jaki tam pierwszy? Było kilka przed, m.in. "Deluge" z 1933 roku