Chodzi o tą scenę kiedy po przemowie w Waszyngtonie rzuca się ramiona tej swojej przyjaciółki z dzieciństwa? Nie wiedziałem że ta scena jest jakimś fenomenem. Może po prostu chodzi o to że została rzucona na konkretne tło historyczne, prostesty 1968, wojna w indochinach. Z kolei moja ulubiona scena to ta w której Gump opowiada o wojskowym (Gary Sinise) jak to jego przodkowie ginęli w każdej wojnie - i jest pokazany Sinise w strojach wojskowych z różnych epok jak pada martwy na ziemię raz za razem. Mistrzostwo! Żeby coś takiego wymyślić.

Nie wiem, czy najlepsza, ale jest piękna. Nie umiem wytłumaczyć jej fenomenu, ale do mnie przemawia, jest taka... urocza, nieżyciowa, słodka, ściskająca za serce. Za każdym razem mam takie nie do końca świadome pragnienie, aby na tym skończył się film, aby żyli razem długo i szczęśliwie. To infantylne, ale wielu ludzi ma w sobie coś z dziecka, może właśnie dlatego ta scena jest taka popularna?