Ron Howard nie daje się złapać w sidła producentów. Wśród wielu pretensjonalnych produkcji tego roku ("Ciekawy przypadek Benjamina Buttona", "Zapaśnik") jego obraz to film szczery. Nie sili się na uderzanie w najprostsze emocje widzów, pokazuje sprawy klarownie i jednocześnie z dużą klasą. Trzyma w napięciu już od świetnego, wspaniale zmontowanego początku do mocnego niczym cios bokserski zakończenia. Niewinny z początku wywiad Frosta z Nixonem, na którym opiera się fabuła filmu zamienia się w swoisty pojedynek psychologiczny, a sam film zmierza w kierunku rasowego thrillera. Wielką rolę mają w tym aktorzy - o ile Michael Sheen spisuje się w roli Frosta bardzo dobrze, to Nixon - postać, którą stworzył Frank Langella, to rzecz fenomenalna. Największa, najbardziej dojrzała męska kreacja tego roku. Langella poraża widza swoją osobą, każdym ruchem, gestem, mimiką czy słowem wprawia w osłupienie. Nie da się oderwać od niego wzroku. Moim zdaniem rola ta winna przejść to panteonu najlepszych kreacji w historii kina, i mam nadzieję że zostanie ukoronowana Oscarem.

8/10